Husvak, ommøblering og julemusikk.

Jaudå, eg fekk liksom ånda i dag. Hadde litt energi til overs og bestemte meg for å omsetje den til vaske,- og ommøbleringslyst. Det var nødvendig, må vite - har liksom vore litt ringt med husarbeid når vèret har vore for fint, og så har det vorte litt med grovhanda når vi har hatt ein innevèrsdag. Det fyrste eg gjorde var å ta med meg ungane på låven. Den er full av skattar og/eller skrot (alt etter kven ein pratar med), og eg visste at ein eller annan stad under pressenigar og andre møblar stod det eit bord eg stadig kjem tilbake til. Det har vore inn og ut av huset fleire gongar, av og til er det for fint til å stå på låven, andre gongar er det for stygt til å ha i hus. Vel, vel, no skulle det innatt, for mor skulle ha seg ei lita arbeidskrå. Ungane hjelpte meg å flytte unna det som trengtes for å finne bordet, og så hadde vi storreingjering ute i det fri. Arbeidsfordelinga var grei; eg og Ida vaska bordet medan Johan passe Sina og Rambo.

Då vi fekk bordet inn i stova lurte eg på kvifor eg ikkje hadde gjort dette for lengst. Det dekte heilt klart behovet mitt i tillegg til å ta seg fint ut i kråa mi. Historia bak dette bordet er litt spesiell. Bordet er bra gammalt og har vore i mi eige siste 10-15 åra. Det var far min som fann det på ein skule han jobba. Bordet skulle kastast, noko han ikkje kunne forstå, å då var det betre å berge det og ta det med heim til si "glad i gamle ting"-familie. Vi var overlykkelege då bordet kom i hus, og særleg artig vart det då vi fekk høyre forhistoria. Bordet hadde nemleg vorte brukt til å feste skyteskiver på for ei ungd.skuleklasse som skulle lære seg å skyte med luftgevær. Bordplata, på undersida, var full av bly! Nokre skot hadde òg gått rett gjennom bordplata! Ja, ja, mange gode hjortejegerar har kome frå den skulen, så vi får tru bordet har gjort nytta si. No tenar det altså som skrivebord for meg. Kanskje kjem det bileter frå den store endevendinga i eit seinare innlegg.

Men julemusikk? Neida, husfrua har ikkje vorte gal og trudd det var julenedvasken ho heldt på med (sjølv om grønsåpe alltid gir meg litt julestemning, gode og uslettelege barndomsminner antakeleg). Lyst sin jule-CD har dura og gått på repeat i heile ettermiddag, berre overdøyvd av støvsugardur og barneskrål. Ikkje fordi eg trur det er jul, som sagt, heller ikkje fordi eg har vorte rivruskande gal. Men litt fordi eg synest den er utruleg fin, og mest for at eg skal gi den i gåve til ei eg har lært meg å kjenne siste tida. Og så vert eg stadig like forundra over at det er MITT kor som faktisk syng! Og sjå det nydlege coveret! Det er Solveig Opsal, ei av dei lystige damene, som har designa det!

Medan eg heldt på med mitt, var ungane stort sett ute og styrte. Dei var så flinke med Sina i dag, trur dei forstod at mor trengte tid til å vaske utan at lissjefrøkena skulle henge i buksefotane. Det var nok matlaginga som var det kjekkaste. Trur dei laga blåbærblad,- og løvetannsuppe. Viser nokre bileter frå det dei har styrt med, kjekkare det enn alt rotet mitt!

...

Ida regjerer ei lita stund åleine attmed kjøkkenmaskina, men så kjem Johan brytande og vil ha eit ord med i laget. Litt krangel må ein rekne med... Det varte heldigvis ikkje lenge!

...
Her blandar mesterkokken vatn, blad frå ei blåbærbusk og løvetann. Kokken sjølv er i allefall godt nødt med både ingrediensar og resultat!

Lissjefrøkena hadde sjølvsagt fått seg ei blåbærbusk og fekk vere med på moroa ho òg!

Så medan huset luktar grønsåpe et vi blåbærbladløvetannsuppe til kvelds -

ynskjer alle ein flott kveld!

Etter regn kjem sol...

Sola slit litt i dag. Skodda heng tjukk og tung, langt ned i fjella. Ut i øyane ser det ut som om regnet har teke over. Det skal visst verte sol og varmt snart. Dei seier det dei som kan seg med slikt. Vi andre berre ventar. Og ventar. Vi tek vèret som det kjem, men vi ventar mest på sola...

..

Regn gjer velsigna godt for alt som veks og gror. Regn kan i beste fall gi ein sjeleleg dusj, som vi alle kan trenge ein gong iblant. Kle deg godt, gå ut, la regnet leike i andletet ditt. Pust godt inn, kjenn på alle gode luktene og lytt til alle dei fantastiske lydane. Og vit at etter regn kjem sol - eingong....

(bileta har eg lånt frå Wink Nixone)

Sommartankar i ein sommarkveld.

For ikkje å bryte stillheita

prøver eg å symje lydlaust

gjennom det blikkstille vatnet.

Det hender at skuldrane mine

kjem for høgt og lagar lette

krusningar i overflata.

Lyden forsvinn sakte og eg sym

vidare medan eg stille erkjenner

at sommaren er her.

Det har vore så kaldt og surt i det siste. Mykje regn, lite sol. Mykje innevèr, lite bading. Regn er aldri eit hinder for livsutfalding og glede, men alt er så mykje enklare når det er sol. Vi saknar badelivet i fjøra. Vi saknar dei varme kveldane med raudvin på altanen og håpet om at desse stundene skal få vare evig.

Men det er håp. Det er alltid håp.

I dag har eg og Ida funne noko av sommarkjensla att. Ei enkel og svært så kvardagsleg stund, på ein kvitmåla benk ved ei fjøsdør. Vi kjende på varmen, den mjuke vinden som gav tørk til klea vi nettopp hadde hengt opp. Lukta av nyvaska kle. Humlene som levde sitt eige liv i buska bak benken. Vi kjende på håpet. Håpet om at sommaren ikkje er over. Håpet om at dagane våre snart skal fyllast av sol og sommar igjen.

"Dette er den riktige, den kraftige sommer. Den slipper regn når det trengs, men den har forkjærlighet for solskinn."

- Nils Kjær -

Regn på mi rute

Då var det altså ikkje til å unngå. Regnet. No har vi hatt sol og finevèr i fleire veker. Her på Sunnmøre er vi vane me slike brå og lite kjærkomne vendingar i vèret, så eg tek det ikkje så tungt. Særleg når eg ser at det sikkert kjem til å lette. Vi har berre godt av ei lita rotbløyte. Støvet legg seg på grusvegen der eg bur, eg slepp å vatne uteplantene i kveld og eg skal tenne stearinlys og kroe meg i sofaen med godt samvit. Ingenting er så gale at det ikkje er godt for noko, veit de! Eg er ein ihuga krimelskar, og til mi store glede fann eg ut at favorittserien min byrjar på TV2 i kveld; Mord og mysterier. Dette vert altså ei redeleg kosekveld. Så medan eg ventar på at alt skal tørke opp att ute, skal eg la tankane drive og lene meg tilbake med ekte fredagskos. Og i morgon kjem vel sola att?? YNSKJER ALLE EIN DEILIG FREDAGSKVELD!

Så er det endeleg dokumentert!

Kven har vel ikkje kjent den fantastiske kriblinga og stoltheita når ein baby smiler for fyrste gong? Å sitte med det vesle vidunderet i armane - og berre kike. Morshjartet svulmar og det er ikkje fritt for at ei lita tåre blenkjer i augekroken. Kjensla ein får

når babyen smiler og gurglar er ubeskriveleg. Eg hugsar at eg ein gong sa til mannen min at det nærast kjendest som ein rus. Og no har altså nyare forskning stadfesta det same! Då eg sat med lokalavisa Møre Nytt og kosa meg med frukostkaffien i dag, kunne eg ikkje tru det et las: "Mødre vert rusa av babysmil". Ein forskar ved eit barnesjukehus i Texas har etter nitidige undersøkingar funne ut at babysmil utløyser ein positiv reaksjon i avlønningssenteret i hjernen. Vel, eg er ingen forskar, men desse opplysningane
kunne både eg og tusenvis av mødre ha gitt han gratis!

Men eg synest det er så fantastisk at nyare forskning faktisk konkluderer med dette!

For eigen del kjenner eg denne "rusen" dagleg. Vesle Sina er eit strålande, lite vesen som veit å smile til alle rundt seg. Kanskje kan desse bileta vere nok til å sette igong positive reaksjonar i avlønningssenteret ditt?

Tusen takk til alle som forskar på livets mysterier! Eg trengte i grunnen ikkje resultatet frå ein omfattande granskingsrapport for å finne ut dette, men det er alltid greit med ord på papiret!

Eg tenkjer på Anna Lisa som kosar seg heime med vesle Tryggve, som ikkje er fylt ein mnd enno! Ja, ja - det vert mykje "rus" på deg framover - kos deg gjennom kvar ein dag!

Skal tru kven du er, min venn???

Eg er kanskje av den litt nyfikne slaget. Ikkje det slaget som er glad i sladder, som supar inn meir eller mindre ondsinna rykter om andre og spreier rykta vidare. Det eg får med meg av slike "nyhende" har det med å gå inn eine øyra og ut den andre. Eg er vel av det slaget som er genuint interessert i andre menneske, og som lurer på kva som rører seg i liva deira.

Det er denne nyfikna som får meg til å lure på kven som er inne og kikar på sida mi. Siste tida har eg surfa ein del på andre sine bloggar utan å legge att spor etter meg. Så har eg tenkt litt. Dei som lagar desse flotte bloggane har brukt mykje av både tid og energi for å lage innlegg, ta bileter og pynte bloggsidene sine. Fortener dei ikkje då å få vite kven som er inne og kikar? No har eg byrja med å legge att spor etter meg, og kva har det resultert i? Jau, mange nye bloggvener!

Eg blir så glad kvar gong eg er innom bloggen min og ser at nokon har lagt inn ein kommentar til meg! Ein del av innlegga min har eg brukt lang tid på å tenkje ut. Eg er så glad i å skrive, og alle veit at skriving er ein prosess; det kan ta si tid før ein tanke kjem på papiret - den må bearbeidast, omskrivast, flikkast på og rettast på - så er den klar til å bli publisert på bloggen. Då er det så kjekt at nokon legg att spor etter seg og seier at dei likar det eg skriv.

Misforstå meg rett: eg sutrar ikkje! Eg veit at mange er inne og les bloggen min, og det er eg svært takksam for! Mange har sagt at dei ikkje har forstått korleis dei skal legge inn ein kommentar, og nokre forstår det, men får det ikkje til. Du treng ikkje om å vere bloggar sjølv for å legge inn kommentar. Då nyttar du berre anonym-rubrikken og så skriv du namnet ditt til slutt i innlegget, slik at eg veit kven du er.

Det hadde vore så kjekt å utvide bloggar-kretsen min litt, noko av det kjekkaste eg veit er å lese andre sine bloggar! Det er så utruleg mange flinke bloggarar der ute, og eg vil gjerne bli kjend med deg!

Vil berre få lov til å takke alle mine nye blogg-vener, både i aust og vest, nord og sør! Eg er innom dei fleste stort sett kvar dag, og nyt å lese innlegga dykkar og sjå alle dei vakre bileta!

Reint avslutningsvis vil eg dele eit ordtak med deg, for å rettferdiggjere nyfikna mi..... :)

"Nysgjerrigheten er et av de varigste og sikreste tegn på en levende intelligens." - Samuel Johnson -

YNSKJER ALLE MINE MED-BLOGGARAR OG LESARAR AV BLOGGEN EIN NYDELEG DAG!

Fotballmamma - endeleg!

Med ein fotballspelande bror, har eg vakse opp med sure fotballstrømper og skitne fotballkle. Eg kan ikkje tenke meg så mykje som er verre enn det, likevel har eg lenge venta på at sonen min endeleg skulle verte bitt av fotballbasillen og kome heim på same viset som onkelen.

Slik eg ser det, er det fire kategoriar med fotballmødre:

1. Mødrene som møter på kvar trening, er ivrige på sidelinja og uttaler seg om taktikk, spelestil og spelarbytte. Dei har gjerne treningskle i fargar som matchar laget og er alltid oppdaterte på kven som skal vere foreldrevakter, når dei skal på cup og kvar dei skal på cup. Desse mødrene ser vi andre opp til, og prøver stadig å nærme oss deira nivå.

2. Dette er mødrene som møter på trening som ein dyd av nødvendigheit. Ungane måtte likevel køyrast, ein time er ikkje nok til å få handla litt, så då kan ein like godt tilbringe timen i "busskuret" på sidelinja ("boksa" der spelarane sit medan dei ventar på tur for å få spele, eller der ein får ise ned låke anklar etc.). Samtaleemna er alltid varierte og handlar aldri om fotball eller ungar.

3. Mødre som sender ungane sine på trening - og så stoppar engasjementet der. Det er mange flotte ungar som stort sett klarer seg sjølv, men litt oppfylging treng vel alle?

4. Så er det kategorien min: "Kan hjelpe til med alt mulig, men ikkje spør meg fotballrelaterte spørsmål eller be meg om å vere deltakande på bana"-mamma. Dei aller fleste passar vel kanskje best i denne kategorien. Vi hentar ballar, tørkar tårer og plastrar sår, syt for drikke, ser etter småsysken, jobbar hardt for å få med oss alle beskjedar som vert gitt - samstundes som vi prøver å oppmuntre og motivere dei håpefulle på bana. Vi bakar kaker til cup, organiserer kven som skal sitte på med kven og tek med oss draktene heim og vaskar dei.

Felles for desse kategoriane (med unnatak av kategori 3, kanskje...), er at vi alltid stiller når det er kamp. Med liv og lyst heiar vi dei fram, og passar på å dele ut kompliment til andre sine ungar òg! Og når kampen er slutt, tek vi dei med heim. Då skal det trøystast, motiverast til neste kamp og oppmuntrast til ikkje å gi opp sjølvom det kanskje vart tap denne gongen.

Dette med draktvask er forresten viktig. For naboar og forbipasserande er dette det synlege beviset på at vi er engasjerte i fotball og at vi ynskjer å gjere ein innsats. Og når dei håpefulle kjem på neste kamp, kan dei ta på seg reine skjorter som er vaska, hengt opp og lagt ihop med kjærleik.

Det eg vil fram til er at eg er glad for at sonen min har byrja å spele fotball. Eg er glad for at eg finn meg til rette på sidelinja og kjenner at det er bruk for meg og for at vi mødrene har kvar våre kompetansefelt. Så medan dei ivrigaste mødrene spring rundt med statistikk over antal scora mål, vaskar eg fotballskjorter med kjærleik - og trivast med det!

EG VIL RETTE EI STOR TAKK TIL ALLE FORELDRE/FØRESETTE SOM STILLER OPP!

Tøff dame, tøff kamp - ei forteljing om mot, styrke og endelaus beundring.

Livet har det med å ta vendingar vi ikkje ventar. Ofte til glede, like ofte til sorg. Ingen av oss veit kva som ligg og ventar på oss. Makteslause lyt vi ta imot det livet byd på. Nokre må dessverre kjempe tøffare kampar enn andre. Må oppleve meir sorg, meir mismot og meir botnlaus fortviling enn andre. Vi kjenner alle nokre. Kanskje er du ein av dei sjølv. Ein av dei som vaker om natta, full av uro og bekymring. Ein av dei som veit at framtida er usikker og som legg all sin energi i å gjere kvar dag meiningsfull. Ein av dei som kjenner at livsmotet forsvinn og som har lyst å gøyme seg for kvardagen. Ein av dei som gret når ingen ser det.



Det er slike menneske vi må gripe fatt i, som treng at vi ser dei. Som treng eit ankerfeste når det stormar og bles. Eg kjenner ei slik dame. Ho kjempar ein kamp tøffare enn eg har forstand til å sette meg inn i. Ho kjempar for seg sjølv, og for han som har vunne hjartet hennar. I samanlikning med henne vert eg liten og kampane mine små og uviktige. Og i møte med henne vert eg feig og unnvikande. Vi snakkar om vèr og vind, ungane våre og om livets små og store trivialitetar. Men eg klarer ikkje å uttrykke det eg har aller mest lyst til å spørje om. Orda set seg fast i halsen og motet sviktar. Kanskje fordi eg skammar meg over all glede i mitt eige liv. Kanskje fordi eg fryktar svaret og er redd for ikkje å kunne hjelpe eller seie dei rette orda til trøyst. Eg ser sorga i auga hennar. Men eg ser òg det store motet og all styrken som openberrar seg når ho pratar. Energien som sitrar under huda og den endelause beundringa når ho snakkar om den kjæraste ho har.

Eg beundrar henne. Ord vert fattige i forsøket på å skildre kvalitetane hennar. Ho veit ikkje om kampen kan vinnast. Men ho veit at det er dei små augneblinka som er store. At det er dagen i dag som er viktig. Eg hadde vore eit mykje betre menneske om eg hadde litt av all styrken og motet hennar. Då hadde eg kanskje spurt henne rett ut om korleis ho har det, korleis ho taklar alt som skjer. Eg vil ikkje vere feig, eg vil at ho skal vite at eg bryr meg og har henne i tankane kvar dag. No må eg samle mot og rette opp att feila eg har gjort.

Kjære Du; som ein skinande vakker blome stråler du -

som eit symbol på livsmot og kraft.

Vi har alle noko å lære av motet ditt.

Måtte du vinne kampen.

Eg beundrar deg.

PS! Biletet øverst i innlegget har eg lånt av Lena Bratteberg, ein fantastisk hobbyfotograf frå Ørsta. Biletet har eit fantastisk uttrykk som eg meiner passar til forteljinga mi.

Åh natt, med di glede!

Eg skulle ynskje dette var ei søt historie om god natts søvn og endelause draumar. Det er det altså ikkje. Det er heller ikkje ei historie om utkvilte foreldre, som blide og fornøgde kan sette seg til frukostbordet med smil om munnen fordi dei håpefulle har sove heile natta. Dette er ei historie om terror. Ei historie om to vakne ungar, ein umogleg hund, ei høglydt ugle, eit fugleorkester, Harry Hole og ein mann med godt sovehjarte.

Det heile tok til litt over klokka eitt i natt. Stuptrøytt hoppa eg til køys og kjende straks at søvnen tok meg. Berre for ei lita stund. Berre som ein vond oppeggelse. Berre for å tirge. Rambo, vår kjære hund, heldt eit himla leven i gangen og klarte å vekke Ida. Ida ropte på vatn. Ein snill pappa stod opp for å servere vatn, noko som førte til at Sina vakna. Sina såg ingen grunn til å legge seg att, i allefall ikkje før ho hadde fått same service som Ida. Etter ein pupp og litt kos la eg meg under dyna, så lydlaust at eg kanskje kunne kome i Guiness Rekordbok for det. Utan å puste lytta eg etter lydar. Alt var stille. Berre eit lite klikk frå nattlampen, og lyset var sløkt. Då skar det gjennom lufta, eit hjarteskjærande hyl frå ei ugle. Ho har plaga oss ofte nok til at vi veit at det ikkje vert stille med det fyrste. Irritert og overtrøytt var det berre ein ting å gjere; her måtte Harry Hole til. Eit nytt klikk frå nattlampen, og eg kunne starte jakta på ein massemordar i Australia. Fire sider ut i boka måtte eg berre legge den ifrå meg. Ugla hadde fått selskap av alle skogens fuglar, og det gigantiske orkesteret gjorde det uråd å konsentrere seg om intrikate obduksjonsdetaljar, slagsmål og Harry Hole sine drapsteoriar. Då gjekk det i døra igjen. Ei bestyrta Ida kunne med stor innleving skildre alle Rambo sine forsøk på å plaga henne. Tre par hender og føter slåss om plassen i dobbelsenga. Og ein hund. Og ei lita, stuptrøytt frøken som ikkje ville ha pupp likevel, fordi tennene plaga henne. Ugla og fuglane hadde fått eit nytt medlem i orkesteret. Sina fekk solonummeret, og hylte både vel og lenge.

Klokka hadde bikka tre. Framleis ingen søvn. Framleis trangt om plassen. Men far i huset sov. Det var forbaska kor godt han sov. Klokka fire tok eg eit siste overblikk over innhaldet i dobbelsenga. Med unntak av Johan, som overnatta med bestemor, hadde eg heile verda mi samla her. Alt eg bryr meg om, alt eg ofrar meg for. Med stor varsemd fekk eg plassert jentene i sine eigne senger, lurt Rambo ut i korga si og lagt Harry Hole under haudeputa. Orkesteret i skogen hadde funne seg ein annan stad å halde konsert, underhaldninga var ferdig for i natt.

Eit siste klikk frå lampen og nok eit lydlaust "krype under dyna"-nummer. Til slutt sovna eg, vel vitande om at det berre var få timar til senga endå ein gong skulle fyllast av hender og føter, fulle av liv og lyst. Eg gledde meg allereie....

Graset ER faktisk grønare på den andre sida...

Eg skal gå rett på sak og erkjenne det med ein gong: eg har ikkje hage. Eg har ikkje eingong plen, planter eller busker. Der, no er det sagt og ei bør er lyfta frå skuldrane mine. I desse fagre solskinsdagar snakkar ikkje folk om anna enn hagane sine, og eg kjenner misunninga stige. Ein skulle tru eg kunne finne ein grøn liten flekk på eigedomen min, eg bur trass alt på ein gard der ca 10 mål med plenpotensiale omkransar bustaden min. Men nei. Eg bur i ei steinrøys. Kvar eg enn ser, så er det stein, grus, mold, sandhaugar og rot rundt meg på alle kantar. Eg hadde ein gong litt plen, men når eg har ein mann med gravemaskin og ein son som elskar å grave i mold, så forsvann dei få kvadratmetrane ganske fort. Det som er att av det grøne er rett under og rundt klessnora mi. Ikkje akkurat rette staden for å sette ut hagemøblane. Dei får nok ikkje sett dagens lys i år. Slik som det ser ut akkurat no, har dei det best på låven.

Det er sjølvsagt ein god grunn til at det ser ut som det gjer, bortsett frå at far og son likar å grave. Vi skal bygge på huset, utvide parkeringsarealet og bygge garasje. Det blir sikkert fint når det er ferdig, sa mi gode venninne Ingrunn i går, medan dei to 10-mnd-knøtta våre kraup rundt i mold, sand og støv. Ho har sikkert rett, sjølv om eg mistenkjer henne for å seie det mest for trøysta sin del.

Sola skin like forbaska, og den fine uteplassen og den grøne plenen kjem ikkje fortare av at eg går rundt og irriterer meg over alt som ikkje er som det skal. Eg får sjå det positive i situasjonen: eg slepp å slå plen, vatne blomar og busker eller attelete på inn-og utbæring av prydplanter kvar gong været endrar seg. Og så må eg berre innrømme at ungane elskar å ha det slik. Dei storkosar seg i det skitne element, og det er vel eit stort pluss?

Nei, eg skal ikkje klage meir. No skal eg prøve å nyte resten av fineveret og trøyste meg med Ingrunn sine kloke ord; det vil nok verte betre - ein vakker dag.....

Mamma i farta!

Det ville vere løgn å seie at eg har rolige dagar. Det går fort i svingane heime med oss. Kvar dag nye møter, treningar, kurs, korøvingar, endå meir møter og ein pappa som jobbar lenge. Eg har nettopp vore ute på klessnora og hengt opp dagens maskin, og i slike øyeblikk får eg tid til å reflektere over liv og levnad. Har mange gongar lurt på om det hadde vore kjekkare å hatt eit litt rolegare tilvære. Litt færre ting å engasjere seg i, litt færre aktivitetar å vere med på. Konklusjonen er alltid den same: eg hadde ikkje kunne bytta vekk kvardagen min med noko anna. Vi har det godt i heimen vår. Til trass for tidvis høgt tempo, har vi etterkvart vorte verdsmeistrar i å kose oss. Eg har ingen problem med å la vaskebøtta stå og støvsugaren kvile, når kvalitetstid med mann og barn er alternativet.

Når ein les i all slags blad om korleis ulike mødre får kvardagen til å fungere, har eg ofte lurt på kva "mamma-katergori" som passar meg best. Eg er trebarnsmamma, hundemamma, kjæreste og kone, att-og-fram-med-bil-mamma, og mamma med få prinsipp. Eg lagar god og næringsrik mat til familien min, men er sjeleglad for at vi har Grandiosa-fabrikken på Stranda. Eg kan på ein brøkdel av eit sekund sjå at ullskjorta til Johan er att-fram, og høyre på stega til Ida at skoa er på feil fot. Når ungane er sjuke ligg eg og vaker om natta, når dei er vekk på besøk lurer eg konstant på om dei har det bra. Eg vert glad når ungane kjem skitne og våte inn til kveldsmat med smil om munnen, det vitnar om glad leik og mykje moro. Etter å ha ramsa opp alt dette er vel kanskje einaste konklusjonen at eg ikkje passar i nokon "mamma-kategori", og det er eg i grunnen glad for. Likar å sjå på meg sjølv som ei fri, kreativ og impulsiv mamma som likevel veit å setje grenser for ungane sine. Men det er vel når eg ser på ungane mine og kjenner at hjartet svulmer av stoltheit, at eg veit at eg er på rett kurs.

Morspermisjonen min syng på siste vers. Snart er det slutt på å ha vesle Sina rundt meg til ei kvar tid. Snart skal tida mi delast på endå fleire. Difor gjer eg mitt ytterste for å nyte tida som er att. Eg har gullkanta dagar og lever i ei draumeverd akkurat no. Dersom eg klarer å ta med meg den kjensla inn i neste kapittel av livet mitt, så skal eg klare å leve med at Sina stabbar rundt i barnehagen medan eg lærer ungdomar om Ivar Aasen, Ibsen og nasjonalromantikken.

Eit av dagens høgdepunkt er formiddagsmåltidet ilag med Sina. Då sit vi lenge att med bordet, les bok og et graut. Eg tok nokre bileter av henne i går, som tydeleg illustrerer kor engasjerte små born vert når berre boka er spanande nok.

"Ver du eit bål, strål varme ifrå deg..."

Det er måndag morgon, Sina søv og eg sit i godstolen og tenkjer. Mange rundt oss slit og har det tungt. Til trass for dette klarer dei likevel å finne styrke til å leve liva sine og til å ta vare på andre rundt seg. Nokre ord frå eit Halldis Moren Vesaas-dikt har sett seg fast i meg siste tida. Vi som har nok å gi må dele raust til dei som treng oss, både av tid, omsorg og varme. Eg fann ein nydeleg tekst av ukjend forfattar som eg vil dele med dykk, vi treng av og til slike påminningar. Det er viktig å ta vare på kvarandre.

Birth is a beginning and death a destination.
And life is a journey:From childhood to maturity and youth to age;
From innocence to awareness and ignorance to knowing;
From foolishness to desecration and then perhaps to wisdom. From weakness to strength or from strength to weakness, and often back again;
From health to sickness, and we pray to health again. From offense to forgiveness, from loneliness to love, from joy to gratitude, from pain to compassion, from grief to understanding and from fear to faith.
From defeat to defeat to defeat until looking backwards or ahead. We see that victory lies not at some high point along the way, but in having made the journey step by step, a sacred pilgrimage. Birth is a beginning and death a destination And life is a journey;
A sacred journey to life everlasting!

Ta desse orda til deg og gjer noko godt for eit medmenneske som treng deg i dag! Du kan vere nokon sin reddande engel!

Så godt eit fang - så trygg ein stad...

"Oldemora vår har så mjuke hender", sa Ida ein gong. Det er heilt sant. Mjuke hender, mjukt kinn og eit mjukt og godt fang til å krype opp i og samle krefter eller for å få trøyst. Vi kjenner oss ofte rike når vi ser kor stor glede vi har av oldemora vår, og kor stor pris ho set på å ha oss alle så nær. Vi tek ofte famile for gitt. Vi må ofte minne kvarandre på kor heldige ungane våre er som har ei så sprek og vital oldemor. Ingenting går henne hus forbi. Til trass for at ho har passert 90 år, har ho kontroll på alt vi barnebarna styrer med - og det er ikkje reint lite! Ho diskar opp med vafler kvar laurdag, lunsj kvar 17. mai og nissefrukost kvar julaftan. Farmor er ei vertinne av det gamle slaget, så hos henne er det full oppdekking og trangt om plassen i stova. Det er eit godt teikn! Ungane våre for oppleve noko som kanskje vert stadig meir mangelvare i våre dagar; at vaksne folk har tid, overskot og kapasitet til å gi dei full merksemd. Oldemor har det, oldemor har mykje av det. Ho er alltid heime. Og ho tek alltid telefonen.

Når mamma sine hender har det for travelt og bestemor sitt fang er oppteke, kan ein alltid søkje hamn hos oldemor. På fanget hennar er det trygt å vere. Sina kosar seg i hendene til oldemor. Det er godt å vere liten når ein har ei oldemor som trøystar og passar på.

...om kortreist mat, Tupperware og store mengder snø!

Dei som kjenner meg veit at eg er stor tilhengar av lange middagar med mange rundt bordet. Påska er ei ypperleg høgtid for å samle slekta, noko eg skulle gjere 1. påskedag. På menyen stod det sirupsmarinert påskeskinke, og gjestelista bestod av syskena mine med familier og foreldra mine. Vi skulle vere 14 rundt bordet med stort og smått, og vertinna gledde seg stort. Allereie før ni var eg igong med potetskrelling. Små snøfnugg dala ned utfor stoveglaset, og påske-stemninga var til å ta og føle på. Det var berre det at snøfluksene vart større og større, og fleire og fleire. Eg skjønte fort at gjestane mine ikkje kunne ta seg opp med bil, så Terje gav lovnadar om å hente dei ned i bygda med "Halse-ekspressen" (les: Hiace med 4wd) slik at alle skulle kome seg tryg opp. Eg bur som sagt bratt og ulendt, og det ville ha vore uansvarleg å sende dei opp hit med bilar utan 4wd og lavgir. Huset var rydda, skinka pensla med sirup kvart 10. minutt og påskebordet dekka - vi var klar for storinnrykk! Men etterkvart som timane gjekk og snømengdene vaks, fekk eg streng beskjed med brøytemannen min om at det kanskje ikkje var forsvarleg å frakte dei opp med bilen vår heller! Han hadde vansker med å ta seg fram med traktor, og det å skulle vere ansvarleg for transport av andre ville han ikkje ta på seg. Då var gode råd dyre...

Svoltne middagsgjestar var allereie på veg, så no måtte eg tenke fort. Sjølv om foreldra mine sitt hus er ein einaste stor byggeplass for tida, vart dei likevel beordra dit. Det var ikkje anna råd enn å frakte maten ned i bygda. I mitt stille sinn sende eg ei raus takk til gode venninner som opp gjennom åra har lokka meg med på Tupperwareparty, for no såg eg at eit skap fullt av plastikk faktisk ikkje er så dumt! Maten vart omhyggeleg pakka og raskt transportert ned i bygda. Der hadde middagsgjestane mine benka seg på provisorisk vis rundt mamma sitt spisebord. Forhåpentlegvis fekk den gode maten dei til å gløyme malingslukt, plankegolv, sponplater og pussestøv. Eg kan sjå for meg at mamma hadde tent stearinlys og likevel klart å gjere det påskekosleg.

Så sat vi der; med same maten og same desserten, men på kvar vår stad. Det er ikkje ofte naturen set ein stoppar for daglegliv og levnad, men denne dagen vart 0,8 km ei litt for lang distanse. Det byd seg nok fleire høve for store middagar, det er vel snart vår?

Morgonstund har gull i munn!

Eg hadde tenkt eg skulle sove lenge i påska. Nattbordet har stablar med bøker som skal lesast, og då er det rein luksus for ei småbarnsmor å kunne tilbringe litt ekstra tid i senga om morgonen. Men slik har det ikkje vorte..... Den 9 mnd gamle sjefen har bestemt at dagen tek til kl. 07.00. Då startar morgonunderhaldninga i sprinklesenga, og ho veit at både syster, bror og stuptrøytte foreldre ikkje klarer å motstå dei sjarmerande triksa ho til ei kvar tid finn på. I dag gjorde det likevel ingenting å måtte opp så tidleg. Ute var lufta frisk, og sola fann sprekker nok til å spre litt morgonvarme til oss på Halsane. Terje tok med seg ungane ned, medan eg hoppa i støvlar og dunjakke og gjekk ut. Ikkje noko er betre enn ein frisk tur på morgonen! Eg bur midt i eit aldri så lite paradis, og veit vel innerst inne at det er det som er luksus. Ikkje å kunne ligge så lenge ein vil om morgonen, men å stå opp, gjere seg nytte av dagen og nyte dei fantastiske omgjevnadane og utsikta.

Det gamle plometreet har nakne greiner, men er likevel fullt av liv. Under barken fløymer sevjen og gjer sitt for at vi til hausten kan nyte godt av fruktene.

I løpet av natt har det vore små gjestar og tusla i tunet.

Den gamle slipesteinen står traust og stødig i tunet. Det ligg mykje historie bak dei ru overflatene på steinen, og måten ein har freista å sikre akslingen på vitnar om ei tid då ein var opptekne av å ta vare på , reparere og gjere seg nytte av alt. Vi har mykje å lære...

For ei veke sidan var ungane ute og sykla i vårsola. Før vi visste ordet av det lava snøen, og vi rakk ikkje eingong å få syklane under tak. No står Johan sin nye sykkel dekt av snø og minner om dei fine dagane vi hadde, men òg med ein lovnad om at vi snart har meir vår i vente.

Eg var så stolt av tulipanane mine. Dagleg passa eg dei og lurte på om eg kunne plukke dei inn til påske. No ligg dei og kviler under eit teppe av snø. Eit lite blad har likevel funne seg ein veg ut av dvalen. Eg har framleis eit håp om at eg snart skal kunne plukke dei inn, til glede for både store og små. Biletet til høgre er manipulert ein smule, og minner kanskje litt om toppen av Liadalsnipa...?

Hòl i himmelen!

Alle gode sunnmøringar veit at det kan regne ganske kraftig, ganske ofte og ganske lenge i vår del av landet. I vinter er det vel regn vi har hatt mest av, og vi har funne glede i kvar dag regnet har regna nedover og ikkje bortover eller oppover (jada, i kombinasjon med rette vinden er sistnevnte faktisk mogleg!). Borna har tre sett kvar med regnkle, og stølvar for ymse sortar regn. Eg kan nevne høgt skaft, lavt skaft, gummistoff, dykkardraktstoff, pyntestøvlar, og støvlar med tjukt fòr - i tilfelle slaps. Vi har etterkvart vorte gode på dette med regn, og kanskje også litt glade i det! Det er vel knappast noko som kjennest betre enn ein tur i regn når det ruskar og bles, så sant ein er godt kledde. Det er godt å kome raudkinna heim og vrenge av seg våte kle og sette seg framfor varmen med ei god bok og slappe av.

Ungane våre har vel stort sett vore forblåste, våte og raudkinna kvar dag eg har henta dei i barnehagen og på skulen siste halvåret. Sol har dei sett lite av! Kvar gong vi har sett vèrmeldinga har Ida konstantert at sol er noko dei har andre stadar i landet. Historia eg skal fortelje no fortel nettopp kor lite vi har sett av den deilige sola i det siste. Søndagane brukar vi å dekke middagsbordet på stova. Spisebordet står framfor glasa med panoramautsikt over land og strand, og her benka vi oss rundt - både store og små. Ungane hadde vore ute i ruskevèret og synest nok det var godt å kome inn til ferdig middag. Eg og Ida sat og såg rett ut, og vi slo fast at det såg ut til at skylaget kanskje kom til å rivne litt. Enn om vi fekk eit glimt av sol! Det var dørgande stille rundt bordet. Kotelettar, poteter og brokkoli gjekk ned på høgkant. Sjølv Sina var stille, oppteken som ho var med å blade i ei bok med pusekattar og grisungar. Med eitt vart stillheita broten av ei forskrekka Ida som høgt og tydeleg proklamerte: "MAMMA, DET ER HÒL I HIMMELEN!". Og sanneleg hadde ho rett! Gjennom eit tynt skylag skimta vi så vidt sola. Det såg meir ut som eit hòl enn ei sol, Ida hadde heilt rett! Det var eit vakkert skue, med den bleike sola og strålane som vart reflekterte i sjøen. Fire par nysgjerrige auge gløymde eit augneblink middagen, for når slike særhendingar inntreff må vi vie det all vår merksemd! Det høyrer også med til historia at Ida noko seinare lurte på om det var det same hòlet det regna gjennom. Då kunne storebroren med visdom i stemma fortelje at det var heilt feil! Så mykje som det regnar her, trengst det meir enn eit lite hòl for å sleppe ut alt vatnet! Så sant, så sant...

Pappa sin hemmelege ingrediens!

Det har etterkvart vorte ein tradisjon med kakao til søndagsfrukosten her i huset. Stort sett er det husmora som står ved grytene, men i dag skulle pappa prøve seg. Kakao er som kjent lett å lage, men skal den verte skikkeleg god må ein ofte tilføre noko ekstra. Terje har ofte sett meg koke kakao, og høyrt ungane skryte uhemma av resultatet. Han hadde fått med seg at den hemmelege ingrediensen var å finne i ei boks i øverste skuffe, og at kakaoen vart betre dess meir han hadde i. Eg kjende den gode kakaolukta då eg kom ned frå loftet, og stor var overraskinga då eg såg dei sure minene rundt kjøkkenbordet. Her var det noko som ikkje stemde.... Sjølv om lukta var heilt som den skulle, var kakaoen noko tjukk på konsistens og smakte heilt forfedeleg! No måtte far stå til rette for kva han hadde gjort! Han bedyra at han ikkje hadde gjort noko gale; mjølka var ikkje gammal, sukkermengda var heilt presis og han hadde brukt den hemmelege ingrediensen. Då mysteriet ikkje let seg løyse, var det berre å slå ut skvipet og starte på nytt - denne gongen med mor som sjefskokar. Eg leitte fram alle ingrediensane som skulle til, og såg at Terje fylgde spent med frå sidelinja. Brått vart han noko bleik om nebbet og det bråkjekke "det var akkurat slik eg gjorde det"-blikket forsvann. "Så det var den blå boksa, altså...???" Då gjekk det opp for oss alle... Han hadde tatt bakepulver istadenfor vaniljesukker! Han hadde endåtil tatt ekstra mykje i for at det skulle verte ekstra godt! Vi log godt då vi skjønte kor det heile hang i hop, og kunne ikkje anna enn gi Terje skryt for at han i allefall hadde gjort ein skikkeleg innsats. Då ungane på nytt benka seg rundt bordet var det berre smil å sjå. Pappa spanderte ein usedvanleg stor kremtopp for å bøte på skaden - så vart det søndag likevel! Heilt til slutt eit lite tips til alle kakao-elskarar: dryss i ei raus spiseskei med pulverkaffe og rør godt. Dette gir ein fantastisk god mokkasmak til kakaoen!

Ei tann her - og ei tann der....

No har frøkena endeleg sovna.... Eg har gått med henne i armane i 1 1/2 time; skrikande, snørrete og slevande. Det såg ikkje ut til at noko kunne hjelpe. Eg byssa og sang, tulla og tøysa - men ingenting kunne stanse den vonde gråten. Til slutt tok eg henne med opp i senga vår, det brukar å hjelpe når ho får rulle rundt i dynene og leike seg. Men nei.... Brått kom det over meg at det kanskje kunne vere ei tann. Dei har poppa opp jamt og trutt sidan ho var tre månadar, men det har aldri vore slik. Det er vanskeleg å få ein finger inn i munnen på ei lita trulte med all verdas vilje, men eg rakk akkurat å smyge inn ein finger - lenge nok til å finne ut at der faktisk er ei tann! Eg smurde med Dentinox, gav ein stikkpille for smertene og gav henne nok ei dose med godnattsongar. Som ved eit trylleslag roa frøkena seg. Eg tulla henne inn i koseteppet, knuga henne innåt meg og kjende meg uendeleg heldig som har friske og flotte ungar. All gråt har si forklaring, og all gråt kan stansast. Av og til må berre mamma sin song og mamma sin kos ha assistanse i form av smertelindrande for at gulla skal roe seg. Til sjuande og sist trur eg likevel det er kos, klem og nærheit som gjer underverk. Sjølv for verkande tenner! No tel perlerada sju flotte tenner! Så er det berre å førebu seg på nr. åtte....

Det fullkomne kaos!

Å ha komplett og fullstendig orden til ei kvar tid, er ein stor draum og eit inderleg ynskje. Ikkje berre er det viktig, men også nødvendig for at alt skal gå på skinner i heimen. Heldigvis er eg heilt normal, så av og til flyt rotet og kleda heng hulter til bulter på knaggen, eller ikkje på knaggen i det heile. Kanskje er dei ikkje i gangen eingong, og kvar er dei då?
Slik hadde vi det i dag. Vi sov sjølvsagt altfor lenge, og då blir det meste kaotisk. Heldigvis hadde far i huset ordna med skulemat, sett ut bossdunkane og laga klart til frukost. Men tru du meg: med tre ungar som skal på do, vaskast, påkledast, børstast og skiftast bleie på - så går tida på badet altfor fort. Plutseleg var klokka ti på åtte, plutseleg skulle Ida flette håret og plutseleg hadde Sina bæsja seg ut. For dei som ikkje skjønar kaoset og tidspresset, så kan det nemnast at alle må vere i bilen kl. åtte.....
Johan tok frukosten ståande, Ida hoppa i støvlane og gjorde seg klar sjølv, medan eg sette ny rekord i å kle på Sina. Så var vi klar! Det var berre ein ting...... Kvar var regnkleda??? Og støvlane??? Ute piska regnet på ruta, så det var ikkje sjans å køyre utan. Vi fann støvlane ute, og ei regnbukse i kjellartrappa. Resten var sikkert i barnehagen. Men der var det tom knagg..... Og klokka tikka og gjekk. For å gjere ei lang historie kort, så vart det mange turar til barnehagen denne morgonen. Til slutt vart alt rett! Alle ungane hadde komplette sett med kle! Då får det så vere at der hang lapp i barnehagen om at Ida må ha nytt strekk på regnbuksa, og at Johan måtte ta til takke med ei regnbukse han eigentleg har vakse ifrå. Med ull innerst og bestemors heimestrikka lestar skal dei nok halde seg tørre og varme i dag òg!

















Kanskje eg lyt rydde gangen i dag, eller leite fram alle ekstra regnkle frå kjellaren. Det er sikkert lurt. Det vert heilt sikkert regn i morgon òg. Og heilt sikkert kaotisk.....