Ankerfeste

Vi treng alle eit ankerfeste i kvardagen vår. Når det stormar som verst og alt buttar imot, gjer det godt å vite at vi har nokon eller noko som held oss fast og styrkjer oss.

På mi vesle fotovandring i går, kom eg over desse fantastiske fotefara etter folk som var før oss. Tankane mine gjekk attende til fiskarkoner som venta på sin aller kjæraste, som heldt gard og grunn ved like, passa på at hjula gjekk rundt - til trass for at husbonden var på sjøen. Slike gamle ting fortel si eiga historie, set tankane våre i sving. Eg vart nesten melankolsk der eg gjekk. Vi har så mykje å takke forfedrene våre for. Og for oss som bur langs kysten, er det kanskje særleg fiskarkonene som fortener største takka. Dette ankerfestet har nok gitt trygg hamn til mang ein båt.

Opprusta, gamalt - framleis like trygt.

Mang ei kone og mor har nok stått ved dette ankerfeste og venta. Når det storma og bles, var augene alltid vendt mot sjøen. Ventande. Engstelege. Er vi heldige og får far heim i dag?

Det gamle naustet ber preg av svunnen tid. Bjørkene har nok vokse opp etter at naustet slutta å vere naust.

Forfalle og trist, eller trygt og beskyttande? Tenk når fiskaren kom heim seint om kvelden, mørkt, surt og med stormen kvinande rundt øyrene. Naustet var nok himmelen, å finne ly og varme. Drage båten inn og takke for at han vart spart i kveld òg...

Ingen som tek vare på slikt i dag? Men vakkert er det likevel, der det står.

I dag er farkostane meir moderne. Har nok vore drege mykje fisk med denne, sjølv utan motor.


Denne båten kunne eg ha tenkt meg å vere med på fisketur. Tenk deg å ligge over ripa, med pilk ei sein kveldsstund...

"Fiskerkone med barn", Frithjof Smith-Hald.
Den sunnmørske varianten hadde nok hatt litt meir regn og blest...


Kanskje kan du tenkje litt over kvar du finn ditt ankerfeste i kvardagen?

Spor i sand

Pappa teikna eit hjarte i sanden.

Å springe berrføtt over kald sand ein sommarkveld...

Sina likte pappa sitt hjarte. Det er vel plassen hennar det - midt i pappa sitt hjarte?

Hjarteknusaren vår...

Små føter set spor etter seg dei òg!

Når sommarlukka er nærare enn ein trur...

Ein treng ikkje reise langt for å finne sommarlukke, vakre badestrender og ro i sjela. Vi utforska vår eigen kommune i dag, og tok turen til eit av dei ytre stroka. Vi ville sjå fine steinar, vasse på deilig sand og kose oss med god niste. Alt klaffa!

Johan og Ida var straks igong med å finne steinar å ta med heim. Pappa og Sina observerte frå sidelinja. Det var trygt på pappafanget når storebårene slo mot land.

Bølga har gjort sitt, og havet trekk seg tilbake. Johan kosar seg!


Vakre steinar fann vi overalt. Etter vår vesle steinsafari lokka badestranda. Sina nyt å få leike i den kjølige sanden.


Små, søte barneføter...

Av og til måtte føtene kvile litt i sanden, andre gongar lyfta pappa sine trygge armar småfotane høgt til vèrs!

Frådande, kaldt, skummelt, spennande, fascinerande, hysterisk morosamt.

Det var mange rare krumspring å sjå på sanden denne ettermiddagen!


Storegull og smågull.

Takk og lov for kreativitet og små, grøne fingrar!

Ungane boblar over av kreativitet, energi og skaparlyst for tida! Her ein dag kom dei på at dei ville lage eit bed bak den provisorisk plasserte leikarhytta (det er visst fleire enn mor sjølv som fortvilar over mangel på grøne og frodige flekkar...). Dei sette igong med å lage bed, bar store steinar og fylte på med mold. Her skulle det plantast!

Dei måtte ha ei grind inn til bedet. Det skulle gå an å lyfte den opp slik at ein lett kunne ta seg inn. Johan demonstrer korleis det skal gjerast!

I vår sette ungane ein del frø i lag med bestemor. No var det på tide å berge dei stakkars stiklingane, og samtlege fekk plass i Johan sitt bed! Solsikkene blir omhyggeleg planta i jorda, ilag med nokre som skal få små, blå blomar.

Til slutt skulle det plantast ei bjørk. Dette er ei hengebjørk som bestemor fekk med ein mann på Runde, og den skal no få seg ein ny heim på Halsane. Johan brukar sjølvsagt gravemaskin for å lage stort nok hol (kva ellers...?). Skal tru om ho vil trivast med oss?

Ida var sjef for vatning og gjødsling, medan bestemor fekk vere med og legge siste hand på verket! Ho kom opp med nokre nydlege roser til meg - TUSEN TAKK, MAMMA!

Desse vakre rosene kom mamma med til meg.

Kanksje eg kan ha slike roser i eit vakkert bed, ein vakker dag...?

"Man tager hva man haver..."

Har du nokon gong tenkt over kor fin emballasje mange butikkar har? Ofte får eg med meg heim det eg har handla i flotte papirposar, innetulla i nydeleg silkepapir med skjønne pakkeband rundt. Det er fort gjort å rive av papiret når du kjem heim, og så kastar du alt papirrotet - kjenner du deg att...? Slik var eg òg, heilt til eg fann ut at alt dette papirrotet kan gjenbrukast som det flottaste innpakkingspapir! Det er så kjekt å legge litt ekstra omtanke i innpakkinga når du skal gi vekk ei gåve. Og sjå berre kor flott det kan verte!

Her har eg klipt opp ein papirpose frå butikken "Herlighet", silkepapir frå "Herlighet" og "Mollys Heaven". Litt bobleplast er det også lurt å ta vare på, det får ein alltid bruk for!

Fyrst vert pakken innetulla i kvitt silkepapir, deretter får den eit band av blått silkepapir rundt seg. Bandet er bretta på ein litt spesiell måte, artig med ein "special touch". Den brune knytetråden er gjenbruk frå "Mollys Heaven".

Neste steg er å pakke inn det heile i det blå "Herlighet"-papiret. Litt artig med skrift på innpakkingspapiret, ikkje sant? Det gjer pakken litt meir personleg. På baksida har eg lagt til litt bokstavar for å få fram nokre av eigenskapane til den personen som mottek gåva. Til slutt pyntar eg med ei lavendelgrein - luktar godt og ser flott ut!

Då håper eg du har vorte inspirert til å ta vare på rot og rask som du ellers berre hadde kasta. Gjenbruk er ein fin og enkel måte å vere miljøbevisst på! Og så må det vere kjekt for butikkane å sjå at det dei har brukt tid og pengar på, kjem til nytte også i andre ledd!

(Kven som får pakken er sjølvsagt ei stor hemmelgeheit, trur ho er lesar av bloggen min nemleg)