Er det ikkje rart kor humøret og sinnsstemninga avgjer kva ein likar og ikkje. Eg sit småsjuk i sofaen medan hybelkaninene kranglar om plassen på stovegolvet, det er rot både her og der og eg blir meir og meir oppgitt. Ein surfetur i interiørverda berga likevel det heile.
Når eg er sjuk har eg behov for kvite overflater, rette linjer, orden og system. Då er det rein medisin å vitje sida til SOJORNER! Om SOJORNER er ei flaske medisin, er det dette som står på etiketten bak på flaska: “It is fascinating to see how each space can be beautified and defined with one’s character and personality. This is the world of SOJORNER where inspiring spaces can intrigue you and hopefully inspires you to rest and stay for awhile.”
Eg blir inspirert av slike bilete. Ja, det er nesten så eg kjenner meg litt frisk, her eg sit. Hadde dette vore heime hos meg, hadde det sjølvsagt vore rotete ganske så med ein gong, men det er lov å drøyme…
Drøyme er noko eg gjer ganske ofte for tida. Når vi er garanterte at det ikkje kjem meir snø og frost, skal vi setje i gang med påbygg og ombygg. Då drøymer eg om mykje lys, større flater, praktisk og funksjonelt kontor. Kanskje endåtil ei skrivestove. Eg drøymer om meir tid til å vere kreativ. Men når eg skal vere kreativ, må eg ha det kvitt, enkelt, beint og firkanta rundt meg. Rart, eigentleg. Det er akkurat som om tankane fungerer betre når det ikkje er noko som uroar meg.
Og så likar eg så godt kontrastar. For mellom kontrastane er det rom for alt. Alle fargar, alle tankar, alle meiningar. Det er ikkje berre kontrasten mellom svart og kvit, men også mellom hardt og mjukt, gamalt og nytt, stort og lite, og så vidare.
Ein ting er i alle fall sikkert; eg hadde ikkje klart å vere kreativ i romet på bilete under. Der hadde hjernen hatt alt for mykje å konsentrere seg om. Det er ikkje det at eg ikkje synest det er fint, men eg treng meir minimalisme og struktur. Simplicity er kanskje eit endå betre ord enn minimalisme! Er det ein stil, kanskje??? Røynde interiørbloggar får svare meg på dette!
Stilen kan nok vere både koseleg og sjarmerande, men den er ikkje heilt for meg. Server meg ein god kopp te og litt sitronkake i dette romet, og eg hadde kosa meg. Litt god venninneprat og eit strikk mellom hendene, og eg hadde sikkert aldri gått heim. Men om eg skulle bu der eller jobbe kreativt der, då hadde eg møtt på problem. Er det ikkje rart kor sansane våre virkar?
Og så har vi ein gammal låve som vi skal pusse opp på sikt. Vi har tidlegare brukt den til festlokale (sjå her og her), og eg ser nok for meg at vi kan bruke den til det også i framtida. Kanskje let vi oss inspirere av biletet over?
Då har hybelkaninene tatt kvelden, ungane har lagt seg og sjuklingen skal kroe seg i sofaen og sjå på fruene i Wisteria Lane.
Alle dei “kvite bileta” er lånte her og “shabby chic”-biletet er lånt her.