Høgt heng dei...

 

... og fascinerande er dei!

Dette kunne sjølvsagt ha vore eit innlegg om favorittdokka til Sina, som måtte lurast til vask etter å ha vorte dusja i appelsinjuice av ei velmeinande lita frøken. Men dette handlar om noko heilt anna. Det er eit innlegg om kleklyper.

Dei som har fulgt bloggen min ei stund, har ved fleire høve sett kleklypebileter i innlegga mine. Fascinasjonen min over kleklyper er kanskje vanskeleg å forstå, men lett å forklare.

Eg elskar å henge opp kle! Å stå ute i vinden eller sola, og kjenne lukta av nyvaska kle er rekreasjon og sjelebot for ei travel husmor. For at vasken skal henge finast mogleg, er det sjølvsagt viktig med gode kleklyper.

Ein annan grunn kan vere at eg er oppvaksen i ei kleklypefamilie. Farfaren min og brødrene hans starta kleklypefabrikk på heimegarden. Dei tok til å produsere "Solveig"-klypa, som har vore å finne på mang ei klessnor rundt omkring i landet. I tillegg til at fabrikken produserte klyper, hadde vi "klypebord" på loftet til farmor og farfar. Der sat vi i fred og ro og laga kleklyper, heilt frå vi var bittesmå. Eg kan enno hugse lukta som slo i mot oss då vi opna ein ny sekk med plastikkdelar til klypene...

Det var ikkje få timar vi brukte til klypeprodusjon. Belønninga var sjølvsagt ein viktig faktor, for farfar var ein real kar og meinte at vi skulle ha betaling for arbeidet. Vi gjorde trass alt eit viktig arbeid for fabrikken! Det gjorde noko med små barnesinn, å vite at vi var ei "viktig" brikke i produsjonen - at det vesle vi gjorde på farfar sitt loft, faktisk var verdiskaping på høgt nivå!

Dei fleste kleklyper i dag er laga av plast, og det var stort sett det eg og bror min òg sette ihop. Ikkje langt frå der eg bur, er det eit dagsenter der psykisk funksjonshemma produserer desse klypene i tre, på akkurat same måte som eg sjølv gjorde det då eg var lita! Kvar einaste klype er laga med nøysam hand, og eg er sikker på at det ligg like mykje stoltheit bak klypene no, som då eg laga dei for lenge, lenge sidan!

Det er ingenting å seie på innpakkinga! Om ikkje eg hugsar feil, var Guri-klypene av tre og Solveig-klypene av plast. Biletet har eg lånt her.

Det er forresten ein knakande flink kar frå heimtraktene som reiser rundt med showet sitt som heiter "Klypa", namnet har det fått etter opptak i den gamle klypefabrikken på Digernes. Her kan du sjå ein smakebit frå ein av videoane han har laga. Dette opptaket er forresten gjort i heimbygda mi.

Etter inspirasjon frå det flotte klestørkvèret, vart det altså eit kleklypeinnlegg i dag" !