...om å unne seg rast og ro.

Av og til må ein stoppe opp og gå nokre runder med seg sjølv. Vurdere. Tenkje. Finne ut av kva ein eigentleg har lyst til. Eg har gått nokre slike runder siste vekene. 

Medan eg har stressa rundt frå gjeremål til gjeremål, så har noko forsvunne.

Tid.

Tida mi ilag med dei som betyr alle mest for meg har forsvunne.

Ei strofe frå Kurt Foss og Reidar Bøe sin song smaug seg frå radioen og inn i øyret mitt medan eg var på badet laurdagsmorgonen. Bettan song den så vakkert som eg aldri har høyrt det før:

"...når du aldri unner deg rast eller ro, kan ingenting vokse og intet gro."

  

Som lyn frå klar himmel gjekk det opp for meg; eg må prioritere. Det kan ikkje lenger vere slik at jobb, politikk og mine eigne fritidssyslar skal ha fyrsteprioritet. Eg har framleis mykje energi på lager, men eg trur det er rett å økonomisere bruken av den.

Siste tida har det stort sett vore pappa som har fått tørke tårer og vaske små barnekinn. Ungnane har fått kose seg i lag med pappa, og det er verdfull tid. Men eg trur tida vert endå meir verdfull om mamma òg er meir inne i biletet!

Minstesnuppa har vorte byssa til søvn av sterke pappahender, og storesyskena har fått hjelp til eitt og hitt av ein pappa som har all tolmod i verda.

Eg vil også vere med. Eg vil også ha meir tid til latter og leik, og ikkje berre kome heim i tide til å så vidt seie god natt.

Det ei bølge tek med seg inn til land, tek ei anna bølge med seg tilbake til havet.

Difor vil eg ta meg meir tid til å vere meir heime, slik at eg kan vere der  for alle dei små tinga. For alle gullkorn og for alle gode stunder.

Eg har alltid vore engasjert i lokalsamfunnet, og meiner framleis at engasjement er ein av dei viktigaste eigenskapane eg kan formidle vidare til ungane mine. Det å bry seg om at andre også skal ha det bra, og å kunne vere med på å forme eiga framtid er noko eg vil ungane mine skal ha med seg på livsvegen.

Som ein sår, skal ein hauste. Nettopp derfor er det viktig å vise ungane at mamma har engasjement, men like viktig at mamma viser at tida mi ilag med dei er aller viktigast!

Det er for seint å nyte blomane når sesongen er over og blada har visna. Eg er flink til å verkeleg vere ilag med ungane mine når vi er ilag, no vil eg berre ha meir av det! Ikkje ein einaste av blomane skal bløme utan at eg ser det og får nyte det!

 

Vi er kanskje litt rare i vår familie. På varme, fine sommarsdagar kosar vi oss heime med plaskebasseng, leik og berre tid til å vere i lag. Men når når den svalande kveldssola er i ferd med å gå ned, og alle badegjestane forlet badestranda - då kjem vi! Det er så deilig å ha stranda for seg sjølv! Ungane får leike og springe, vi et medbragt kveldsmat før vi tuslar oss heim og puttar trøtte ungar til køys. Slike kveldar er gir gode minner.

Av og til har eg det berre så travelt. Altfor travelt. Det er så vidt eg rekk heim frå jobb for å skifte til andre kle før eit nytt møte, om eg i det heile tatt rekk å reise heim.

"Du skal ikke jage I hvileløs ring..."

No skal eg ta meg betre tid til å dyrke deg eg har heime.

"Gå inn i din stue, hvor liten den er

så rommer den noe ditt hjerte har kjær..."

Eg skal framleis vere aktiv i politikken og gjere det eg har forplikta meg til, eg skal framleis gå på jobb kvar dag og bruke kveldar på retting og førebuing - men eg må kutte ut mykje av det eg har gjort berre for meg. I allefall for ei lita stund. Eg har vorte flink til å seie nei, og det er like befriande kvar gong. For kvar gong eg seier NEI, seier eg JA til meir tid ilag med borna mine og mannen min!

Det er kanskje å vere litt gjerrig på tida si, men er ikkje det litt lurt då? Mor mi minner meg stadig på at desse viktige barneåra aldri kjem att. Og ho har heilt rett.

Eg trur der er mange slike som meg rundt omkring. Som stiller opp kvar gong nokon spør, som yt sitt beste - både heime, på jobb og i fritidsaktivitetar.

Eg har tenkt å vere ein slik person lenge! Men då er det nok fornuftig å av og til  ta seg ei kunstpause og prioritere og finne ein fornuftig balansegang mellom det ein må, det ein bør og det ein kan droppe!

 

Dette biletet tok eg i går kveld. Då stod eg og ungane i lag på altanen og såg sola gå ned. Vi var heilt stille. Trykte oss tett i hop og verna kvarandre mot den kalde vinden. Eg skulle ha vore på kor, men dette var viktigare. Det forstår du sikkert???

No skal eg unne meg rast og ro - og bruke tida mi på dei nære ting.

"Den lykken du søker bak blånende fjell

kan hende du alltid har eiet den selv

Du skal ikke jage I hvileløs ring

men lær deg å elske de nære ting."