Gøym meg, mor...

Eg hugsar så godt dei mjuke, små hendene som strekte seg i vèret, munnen og leppene som leita så målbevisst. Grådig saug du i deg dei fyrste livgivande dråpane. En varm bylt på magen min. Ikkje inni lenger. Varm og god og utanpå. Vår stoltheit. Vår glede. Vårt store ansvar.

Sidan har eg fått oppleve dette fleire gongar, og morskjensla er alltid den same. Like overveldande og magisk kvar gong. I dag feirar vi morsdag, og mi einaste kjensle er takksemd. Takk for at eg får lov til å vere mor. Takk for at ungane kvar einaste dag gjer livet mitt litt rikare. Takk for at eg skal få lov til å vere ei skulder å gråte på, for at eg skal få vise borna mine livsvegen. Takk for at eg har ei mamma.

Protect

Nurture

Love

(bilete frå Flickr)

Per Sivle har sagt det så fint:

Gøym meg Mor

"Smaaguten kviler ved Mor sin Barm,
der er han so urædd og held seg so varm.
Og sidan han leikar paa Golv og Tun.
— So byrjar Tora aa slaa yver Brun,
og Rædsla kryp han nedyver Rygg.
Daa spring han til Mor og vil kjenna seg trygg:
„Mor, Mor, gøym meg, Mor!"

Takk for at eg får vere nokon si naudhamn.

Takk for at eg har nokon å gøyme når verda vert skummel, stor  og kald.

Takk for at eg får vere mor.