...kanskje eg skulle hatt litt trøyst...

Neida, det er ikkje noko trist som har skjedd. Eller kanskje litt. Men det er i så tilfelle min eigen feil, sidan eg har slurva med tran siste tida (kremt... siste halvåret...). Eg var ganske kjepphøg i går kveld, då min kjære husbond sov seg gjennom heile gullrekkja på TV, feberheit og snorkande. Eg humra for meg sjølv og tenkte at slik kan det gå når han traskar rundt våt på beina heile dagen (stakkaren jobbar i ei elv for tida, så det er kanskje ikkje så rart...). 

Til mi store fortviling vakna eg i dag med svimmelheit, sår hals, kroppsverk og hoste. Fy søren så kjedeleg!!!!  Heldigvis har min kjære kvikna til att ein smule, så ungane har fått både mat og bleieskift. Eg har gått rundt mest som i ein døs. I tillegg fekk minstesnuppa høg feber i ettermiddag. Det har med andre ord vore ein hard dag. I tillegg har vi vore i familieselskap og feira svigerfar min. Det seier seg sjølv at eg er tappa for krefter og ikkje har anna val enn å sitte med beina høgt i heile kveld.

  

Medan min gode Terje ryddar og vaskar opp på kjøkkenet, spring skytteltrafikk opp og ned på loftet for å trøyste Sina og lagar kvelds til storeungane - sit eg på stove og kosar meg med datamaskina, ein god kopp te og juleboka mi.

 

Eg har laga meg ei kosekrå i stova. I sommar gjekk eg og ungane til verks og berga eit bord som stod til forfalls på låven. Historia om bordet  kan du forresten lese om her. Einaste problemet har vore mangel på lys. Eg hadde sjølvsagt sett for meg korleis lampen skulle sjå ut, og i går var eg altså så heldig å få tak i den. No prydar den arbeidsbordet mitt og gir godt lys både til blogging, rette-arbeid (stilbunkar og liknande) og til kreativ kos (interiørbladlesing, scrapping m.m.). I kveld sit eg her og synest synd på meg sjølv, med tekopp, paracet og mykje kjekt å blade i.

C-vitaminar skal visst hjelpe mot forkjøling! Eg skal kose meg med klementinar i kveld. Dei vil forhåpentlegvis jage vekk basseluskane og kanskje endåtil sette meg i julestemning...???

 

Eg kjøpte meg heldigvis roser i går. Det gjer noko med humøret når friske blomar pyntar opp heimen. Og når eg sit slik og lullar meg inn i sjølvmedlidenheit, kan eg late som om nokon har kjøpt desse blomane til meg for å trøyste meg og ønske meg god betring... Ein får ikkje meir moro - eller trøyst - enn ein lagar sjølv!

Ungane splelar monopol og ropar på meg. "Mamma, du må vere med!!!" Men mamma er så sløv og trøtt. "Kan ikkje pappa spele ilag med dokke???" "Nei, for han står på kjøkkenet og vaskar opp fordi du er så sløv og trøtt" (det var sant, ja.... Men eg er ikkje sløv og trøtt, berre sjuk. Veldig sjuk, faktisk...). Dei gidd ikkje mase meir, og køyrer heller to bilar kvar. Men eg lovar, i morgon er eg klar for både Monopol, Kinasjakk, Ludo og mykje meir - berre eg får kvile i kveld.....

Denne rosa må eg dedikere til min kjære Terje. No har han hatt full kontroll med heimen i heile kveld, medan eg har pleia helsa og slappa av. Det er trist å vere sjuk, men kanskje litt godt òg... I allefall om ein har nokon som trøystar og passar på, og lovar at alt skal bli bra igjen!  Takk, kjære Terje.... - for at du let meg kome til hektene igjen...