Sommartankar i ein sommarkveld.

For ikkje å bryte stillheita

prøver eg å symje lydlaust

gjennom det blikkstille vatnet.

Det hender at skuldrane mine

kjem for høgt og lagar lette

krusningar i overflata.

Lyden forsvinn sakte og eg sym

vidare medan eg stille erkjenner

at sommaren er her.

Det har vore så kaldt og surt i det siste. Mykje regn, lite sol. Mykje innevèr, lite bading. Regn er aldri eit hinder for livsutfalding og glede, men alt er så mykje enklare når det er sol. Vi saknar badelivet i fjøra. Vi saknar dei varme kveldane med raudvin på altanen og håpet om at desse stundene skal få vare evig.

Men det er håp. Det er alltid håp.

I dag har eg og Ida funne noko av sommarkjensla att. Ei enkel og svært så kvardagsleg stund, på ein kvitmåla benk ved ei fjøsdør. Vi kjende på varmen, den mjuke vinden som gav tørk til klea vi nettopp hadde hengt opp. Lukta av nyvaska kle. Humlene som levde sitt eige liv i buska bak benken. Vi kjende på håpet. Håpet om at sommaren ikkje er over. Håpet om at dagane våre snart skal fyllast av sol og sommar igjen.

"Dette er den riktige, den kraftige sommer. Den slipper regn når det trengs, men den har forkjærlighet for solskinn."

- Nils Kjær -