"En sjømann elsker havets våg..."

 Det starta ein dag i påska.

Eit par pallar, litt isopor, nokre fjøler og ein snill pappa som sa at dei skulle få bruke det dei fann.

To kameratar starta å byggje ein båt.

Det gjekk ikkje mange dagane før båten var ferdig og sjøsettinga var eit faktum.

Båten måtte fraktast 100 høgdemeter ned til sjøen, og papsen stilte sjølvsagt traktoren til disposisjon!

Den stolte skipper og redar var spent på om farkosten kom til å flyte... Det var berre å gå ombord, halde seg fast og krysse fingrane!

Jau visst flaut den!!! Med ei blåse på dekk, ei åre i armane og tau i baugen, var det berre å ta ein prøvetur.

Er det ein laks som sprett, skal tru???

Den fyrste ferda gjekk mot sin slutt, og skipperen måtte stødig styre skuta mot land. Det var med stort vemod han gjekk i land, men trøysta seg med at det sikkert ikkje vart lenge til neste tur!

Medan andre var mest opptekne av fortøyningar og utfar, kosa Sina og bestemor seg ved naustveggen. Ei fortruleg stund...

Så mykje rart ein kan finne og undre seg over i fjøra... Bestemor er flink å finne skattar!

"Sjømannen ber ikke om medvind.

Han lærer seg å seile."

- Gustav Lindborg -

Likar så godt dette siste biletet.... Store, flinke guten min! Ser du kor kry han er? Ser du kor han nyt stunda? Tenk å kunne segle på sjøen med ein farkost som han faktisk har laga sjølv! Tenk å vere skipper på eiga skute!!! Det må gi ei utruleg god kjensle! No gjenstår det berre å sy eit segl, så skulle skuta vere klar for sommaren!

PS! Til dei som tenkjer at eg må vere fullstendig uansvaleg: han var aldri langt frå land, vi hadde tau i baugen slik at vi kunne drage han inn, guten er sjødyktig og fjøra krydde av redningsvestar og vaksne som stod parat til å kaste seg ut i bølgene om det skulle verte naudsynt med redningsaksjon. Han hadde ikkje på seg redningsvest, for dei som var i naustet var altfor store. Den passelege låg att heime! Eg er ein stor forfektar av sikkerheit til sjøs - berre slik at det er sagt!