...og aldri berre rett fram.

Eg og Ida har vore på jentetur i dag. Det var så mange hemmelege stadar ho ville vise meg, så mange grotter, steinar og vegar som berre ho visste om. Så mykje vakkert, som er endå meir vakkert når det er vinter og sola skin, og ein er i godt humør og berre er to.

 

Vi gjekk langs attgrodde stiar. Det var stille og underleg. Rart å tenkje på at naturen byd på så mykje stille , berre ein høyrer det. Er det ikkje rart at ein må høyre etter for å høyre kor stille det er ? Vi gjekk sakte, eg og Ida. Og aldri berre rett fram. Av og til måtte vi ned skråningar eller opp i bratte sider, vi var endåtil inn i ei hole under ein stein! Eg trur det meste er kjedeleg om ein berre går rett fram, anten det er på tur eller i livet elles. Dei finaste skattane og dei største gledene ligg ofte utanfor allfarveg. Vi må berre lytte litt meir til borna, dei har nemleg forstått det!

  

Det var mykje spennande å finne. Noko hadde sin naturlege plass i skogen, og noko var framandelement. Den gamle grabben hadde likevel sjarme, og Ida undra seg stort over korleis den rustne og digre grabben hadde kome seg dit. Ja, kven veit...

Nokre av nypene hadde bevart raudfargen, medan andre var svarte. Vakre er dei likevel.

   

Som eit lite kunstverk heng dei frå nakne greiner. Ventar dei på våren, kan hende?

Ein einsleg vassdrope klorar seg fast ytterst på den nakne greina. Heile verda speglar seg i den, den fangar alt lys og sender det tilbake som skinande strålar. Eg tek gledeleg imot...

Eg har surfa litt på ein del bloggar i ettermiddag og sett så utruleg mange vakre bileter av rimfrost. Eg har difor eit vakkert dikt som eg tenkte passa så godt for dagen i dag, og er min heider til alle dei dyktige rimfrostfotografane der ute! Vil gjerne få avslutte kveldsinnlegget mitt med dette diktet.  Diktet er skrive av Astrid Hjertenæs Andersen (1915-1985) og er henta frå samlinga  Dikt for damer, 2002.

Rimfrost og mild himmel

Himmelen kom
kanskje som dagen tilfeldig
med blekt blått lys
og milde rolige åndedrag.

Rimfrosten kom 
kan hende for himmelens skyld.
Buskene står og puster hvitt
med frosne duggperler i sitt hår.

Himmel og rimfrost møtes 
som når to elskende
plutselig møtes på veiene
og sølvbjeller klinger.

Sidan det ikkje er så mykje rimfrost hos oss akkurat no, har eg lånt eit bilete på nrk.no. Biletet "Rimfrost" er teke av Bjørg Hernes.

Til slutt vil eg få vise kor vakkert det var ute i ettermiddag. Sola som hadde varma oss i heile dag, takka for seg med eit forrykande fargespel på himmelen. Kven treng vel fyrverkeri når moder Jord byd på slikt?

   

Bileta er ikkje retusjerte eller på andre måtar "pynta på" av digitale fotobearbeidingsprogram - dette er rå vare - og blir vel neppe vakrare??? Heldig er vel eg som får nyte dette synet kvar einaste dag, og aldri blir eg lei av det heller....