"Blek, men fattet"

Neida, eg snakkar ikkje om meg sjølv (det hadde forresten ikkje vore heilt utenkjeleg, då eg sit gjerandelaus i ein stol og helst ikkje skal bruke foten). Eg snakkar derimot om solsikkene til ungane. Dei fekk nokre frø med bestemor som vart sådd etter alle kunstens reglar. Etter ei litt for lang periode i små potter,med vanstell og altfor lite kjærleik, laga Johan eit blomebed til dei attmed leikarhuset. Det hugsar du kanskje frå dette innlegget. No har solsikkene vokse seg store og sterke, og vi har venta og venta på at blomane skulle sprette ut. Då dei endeleg gjorde det, vart vi stadig meir forundra. Fargen på blada var så utruleg bleik!!!

Skal det vere slik??? Det er sikkert blomekjennarar der ute som har eit fornuftig svar til meg. Sjølv er eg heilt sikker på det skuldast litt for lite gjødsel, ringe kår i oppveksten og kanskje litt for mykje skugge. Flotte og ranke er dei i allefall, og ungane er svært stolte over gartnarferdigheitene sine - og det er det viktigaste!

Men det var noko anna i går som og framstår i ein noko bleikare variant enn før, nemleg solnedgangen. Det er ikkje mange vekene sidan himmelen var flammande raud når sola gjekk ned. No er fargane annleis; bleikare, rolegare og kanskje med eit snev av kulde. Vi hadde ein fantastisk kveld ute att med ungane i går, er det rart?

 

Tenk å kunne vakne til denne utsikta kvar morgon! Å sitje på trappa med ein god kopp ettermiddagskaffi og kjenne stress og mas frå dagen berre forsvinne. Og når kvelden sig innover oss og sola går ned bak fjella, sit eg framleis sit på same trappa med ei uendeleg lukkekjensle i magen - og takkar for at eg bur der eg bur.....