Fjøredraum…

To gode venninner åleine på ei badestrand. Ikkje meir enn fire år, men fulle av tankar om livet. Kven har laga alle desse rare mønstera trur du, mamma? Korleis klarer blåskjella å halde pusten heilt til det blir flo igjen? Kvifor er sjøen salt, eigentleg?

Det gjorde ingenting at vinden beit dei i kinna. Augene deira lyste av glede og dei jubla i kvart vindkast!

Dei vaksne mammatankane var ikkje interessante for dei. Er dokke ikkje kalde no? Frys fingrane? Skal vi setje oss i bilen og køyre heim? Luktar det ikkje rart av den krabben? Pass for all del på å ikkje gå i vatn til over støvlane!

Orda mine drukna i vinden. Dei brydde seg ikkje. Eg måtte berre legge dei vaksne bekymringane i frå meg og gå i dei undrande fotspora deira. Gjennom augene deira såg eg det mest utrulege. Eg såg ein bjørn som sov på ein stein, eg såg eit smykke i sanden, eg såg ein hai og eg såg alle dei rare tunnelane i sanden som det sikkert bur små makkar i!

Men mest av alt såg eg glede. Og kor flinke ungar er til å sjå det store i det små ♥. Og eg lærte. Eg lærte at det ikkje gjer noko å verte litt skitten på fingrane, og at det er bølgene som lagar dei rare stripene i sanden. For etter å ha studert bølgene lenge nok, fann dei nemleg svar på det spørsmålet.

Vi treng slettes ikkje reise så langt for å finne lukke. Som oftast ligg den rett framføre oss. I dag var lukka vind i håret, ei krabbeklo, fine skjell og ei god venninnehand å halde i.

Eg fortalde jentene om då eg var lita, og at vi samla skjell, krabber og tang og laga akvarium i dei små vasspyttane på skjæret. Tenk at mamma var her då ho var lita! Tenk at mamma likte det same som oss! Dei fekk mykje å tenkje på denne vakre vårkvelden…

Før vi reiste heim måtte eg forevige den vakre bygda der eg har vakse opp og der eg er så heldig å få bu i dag. Garden vår ligg langt opp i bakkane, eit stykke over ordet “Lat” på biletet. Under foten av Liadalsnipa har små gardar og tun klora seg fast i mange mannsaldrar. No ser det heldigvis ut til at det nye bustadfeltet rett nedom oss er klart. Eg blir ikkje overraska om det blir kø av folk som vil byggje der!

På veg heim sat dei to syskenbarna og berre kika på kvarandre. Litt trøtte i augene og fulle av ei god ro. Den eine heldt på ei stor krabbeklo og den andre på ei bøtte full av skjell.

Men eigentleg handla ikkje dette om verken krabbeklør eller skjell. Det handla om lukke.

 ♥♥♥

…og snart kjem våren….