...frå barn og fulle folk...

Alle kjenner ordtaket om at det er frå barn og fulle folk ein får høyre sanninga. Denne artige forteljinga er heilt sikkert sann, og den kjem heilt sikkert ikkje frå fulle folk!

Det heile byrja med at vi sat og kika i lokalavisa, eg og ein liten gut eg kjenner. Guten er oppvakt, nettopp byrja på skule og interessert i det meste. Vi kika på biletet av eit hus som stod i full brann. Slike bileter er sjølvsagt dramatiske å sjå på for små born, men denne karen var ikkje så oppteken av skrekkscenarioet som lyste imot oss frå avissida. Han kika lenge på biletet, la hovudet på skakke og grubla litt.

"Men du, får dei eit nytt hus, eller? Har dei pengar til det?" Spørsmålet kom som lyn frå klar himmel, og eg kunne tydeleg sjå at han venta på eit svar. Eg prøvde etter beste evne å fortelje om kor heldige vi er som har forsikringar som hjelper oss dersom noko skulle skje med huset vårt, bilen vår eller med oss sjølve. Han kjøpte alle argumenta mine, men eg såg at det framleis var noko han funderte på. Så kom det: "Men du, vi har ingen pengar vi!"Åhhh, seier eg forsiktig og har eit håp om at samtalen kanskje sluttar der. "Vi har faktisk skit-lite pengar! Ingenting!"Då den vesle økonomen framleis såg ut til å ville vite meir, var eg nøydd til å ta eit lite "slik er det å vere vaksen"-kurs med han. Eg fortalte at vi vaksne jobbar for å tene pengar til å betale huset vårt, bilen vår, maten vår og til alle kleda vi treng. Han nikka undervegs, som for å understreke at han fylgde med i timen og fekk med seg alt eg sa. Så prøvde eg å fortelje at når vi vaksne får løn for arbeidet vi gjer, så må vi bruke dei pengane til å betale alt det som eg hadde nemnt tidlegare.

Som med vitebegjærlege elevar flest, såg eg kor han sorterte all informasjonen, la hovudet på skakke andre vegen og kika på meg med eit blikk som signaliserte at der var fleire spørsmål i vente. I mitt stille sinn tenkte eg at det var på tide at eigaren av dette vidunderet returnerte og fekk ta resten av historia, men då det ikkje skjedde gjorde eg meg klar for leksjon 2 i "Tove lærer born om familieøkonomi".

Etter litt nervøs pirking på sofaputa og nokre runder med litt tull og tøys, seier han brått: "Men du, betaler vi forsikring av lønna vår òg?"Stolt og kry over at den vesle økonomen hadde lært litt om livets realitetar, kunne eg forsikre han om at forsikring var ein viktig del av det vi brukte lønna vår på. Då hoppa han ned frå sofaen og fann leikene han hadde lagt ifrå seg før denne viktige undervisningstimen tok til. "Åhhhh, jammen då kan det no vel berre brenne då!"

Like brått som han hadde sagt det, var han ute av syne og i full gong med bekymringsfri leik. Eg sat att åleine i sofaen, med eit smil om munnen. Ja, sånn er det faktisk - ungane er meir realistiske enn vi anar, og har kanskje større praktisk sans enn vi trur. Den vesle økonomen hadde klart å plukke ut essensen i moralen: det viktigaste er at ein har det formelle i orden (i dette tilfellet forsikringar), då er det ikkje så farleg med kor mykje som er att i lønningsposen - det er alltids hjelp å få!

Tenkte det kunne vere på sin plass å dele denne artige episoden med dykk, den påståtte finansielle krisa tatt i betraktning....

(alle bileta er lånt frå Wink)