...om desse veggane kunne snakke...

Kva ville dei ha fortalt oss, desse veggane, om dei kunne snakke? Kanskje fekk vi historier om arbeid og slit, stille kviskring om kjærleik eller karsleg prat om daglege syslar.

 

Det gamle kvernhuset eg har teke bilete av er ei av dei godt bevarte kvernene langs elva vår. Hit kom dei roande frå fjern og nær, og nokre ridande til hest frå nabogardane. I dag står kvernhuset langt if frå elva, etter at ein flaum grov grunnmuren unna det for nokre år sidan. Eg trur nok kvernhuset lengtar attende, det er liksom ikkje det same utan elvebruset.

Kvernhuset er over 100 år og har vore ein naturleg samlingsstad i bygda vår i alle desse åra. I dag renn elva ubrukt forbi dei gamle oppmura rennene. Elva gav liv og verksemd til gardane og sikra såleis busetnad og levekår for bygda.

Kvernhuset står tett ved barnehagen i bygda. Kanskje er det borna som har pynta med blomar på hengelåsen?  Eller er det nissekona...? Ungane trur nemleg at det er nissen i bygda som bur i kvernhuset.

 

Sjå dei vakre kontrastane!

Det måtte godt handverk til om det skulle verte eit skikkeleg kvernhus!

Medan mamma fotograferer, er Ida på slang i ein grønnsaksåker. Dei har hausta avlinga for i år, men ei og anna gulrot ligg att i åkeren. Det er dei små og ubetydelege som ligg att, dei som ingen vil ha, men er gull verdt for ei lita frøken som let seg fascinere av alt naturen gir oss!