Medan vi ventar på hagen...

Dei grøne fingrane mine må kvile litt til. Eg har ingen hage å grave i, så eg får ta til takke med å plante i krukker og kar. Det er kosleg med ein triveleg veranda, eg får gjere det beste ut av det...
Etter å ha tilbrakt to veker i Tyrkia, skal det bli godt å kose seg på verandaen. Får nyte livet der medan eg ventar på hagen.... I dag ser det ut til at det vert ein solrik dag, eg håpar alle har høve til å nyte den!

ANTI-KLIMAKS!

Eit anti-klimaks er ikkje nødvendigvis noko negativt. Kanskje kan det opplevast som å vere i eit vakum midt mellom det som har vore og det som skal verte. Ein stad der ein kan sortere tankar og kjensler, ein "lufta ut av ballongen"-tilstand der ein ikkje heilt veit om ein har lyst å gå vidare. Som dagen etter bryllaupet, dei fyrste magiske timane etter ein fødsel eller når adrenalinet forlet kroppen etter nok eit utført vågestykke. Eller for vår del akkurat no; å kome attende til eit kaldt og grått Noreg etter å ha tilbrakt to veker under Tyrkia si deilige og varme sol! Dei skjønne ungane mine; Ida, Johan og Sina

Tyrkia var ein fantastisk stad å ferie! Icmeler var akkurat passe stort (el. lite!), akkurat varmt nok, akkurat billeg nok og akkurat det vi trengte! Vi har kosa oss 14 dagar til ende. Eg trur ikkje lenger på dei som seier at to veker er litt for lenge. Kanskje har det noko med kva ein innstiller seg på, vi hadde i allefall ikkje eit kjedeleg øyeblikk! Det var ein draum som gjekk i oppfylling og gav oss minner vi kan leve lenge på!

Johan kosar seg i sola.

Ida har is-siesta i hengekøya.

Sina undra seg over alt det nye.

Det er viktig å kvile, både for store og små.

Det var ingen nedtur å kome heim, men eit slags anti-klimaks som sikkert går over. Vi må berre få litt sol først! Tusen takk og varme helsingar går til alle som jobba på Maricya, til Markus, Tobias, Pernille og Lars, til Nela, Irena og Lars - aller var med på å gjere ferien vår minneverdig!

Late dagar i Tyrkias sol...

Endeleg har eg fått låne meg ein pc slik at eg kan sende eit lite livsteikn på bloggen min! No har vi vore i Tyrkia i snart to veker og har hatt fantastiske dagar! Koseleg lite hotell, deilig temperatur (sjølv om eg godt kan unnvære heitebølga) - reine paradis!

Om to dagar reiser vi heim, så då vert det nok litt bileter på bloggen!

Ha det fint så lenge!

Fotballmamma - endeleg!

Med ein fotballspelande bror, har eg vakse opp med sure fotballstrømper og skitne fotballkle. Eg kan ikkje tenke meg så mykje som er verre enn det, likevel har eg lenge venta på at sonen min endeleg skulle verte bitt av fotballbasillen og kome heim på same viset som onkelen.

Slik eg ser det, er det fire kategoriar med fotballmødre:

1. Mødrene som møter på kvar trening, er ivrige på sidelinja og uttaler seg om taktikk, spelestil og spelarbytte. Dei har gjerne treningskle i fargar som matchar laget og er alltid oppdaterte på kven som skal vere foreldrevakter, når dei skal på cup og kvar dei skal på cup. Desse mødrene ser vi andre opp til, og prøver stadig å nærme oss deira nivå.

2. Dette er mødrene som møter på trening som ein dyd av nødvendigheit. Ungane måtte likevel køyrast, ein time er ikkje nok til å få handla litt, så då kan ein like godt tilbringe timen i "busskuret" på sidelinja ("boksa" der spelarane sit medan dei ventar på tur for å få spele, eller der ein får ise ned låke anklar etc.). Samtaleemna er alltid varierte og handlar aldri om fotball eller ungar.

3. Mødre som sender ungane sine på trening - og så stoppar engasjementet der. Det er mange flotte ungar som stort sett klarer seg sjølv, men litt oppfylging treng vel alle?

4. Så er det kategorien min: "Kan hjelpe til med alt mulig, men ikkje spør meg fotballrelaterte spørsmål eller be meg om å vere deltakande på bana"-mamma. Dei aller fleste passar vel kanskje best i denne kategorien. Vi hentar ballar, tørkar tårer og plastrar sår, syt for drikke, ser etter småsysken, jobbar hardt for å få med oss alle beskjedar som vert gitt - samstundes som vi prøver å oppmuntre og motivere dei håpefulle på bana. Vi bakar kaker til cup, organiserer kven som skal sitte på med kven og tek med oss draktene heim og vaskar dei.

Felles for desse kategoriane (med unnatak av kategori 3, kanskje...), er at vi alltid stiller når det er kamp. Med liv og lyst heiar vi dei fram, og passar på å dele ut kompliment til andre sine ungar òg! Og når kampen er slutt, tek vi dei med heim. Då skal det trøystast, motiverast til neste kamp og oppmuntrast til ikkje å gi opp sjølvom det kanskje vart tap denne gongen.

Dette med draktvask er forresten viktig. For naboar og forbipasserande er dette det synlege beviset på at vi er engasjerte i fotball og at vi ynskjer å gjere ein innsats. Og når dei håpefulle kjem på neste kamp, kan dei ta på seg reine skjorter som er vaska, hengt opp og lagt ihop med kjærleik.

Det eg vil fram til er at eg er glad for at sonen min har byrja å spele fotball. Eg er glad for at eg finn meg til rette på sidelinja og kjenner at det er bruk for meg og for at vi mødrene har kvar våre kompetansefelt. Så medan dei ivrigaste mødrene spring rundt med statistikk over antal scora mål, vaskar eg fotballskjorter med kjærleik - og trivast med det!

EG VIL RETTE EI STOR TAKK TIL ALLE FORELDRE/FØRESETTE SOM STILLER OPP!

A room with a view!

Når vi bur der vi bur, og garden heiter "Utsikten", så seier det seg vel sjølv at sjølv at endåtil stellebordet må plasserast strategisk. Frå stellebordet har Sina full kontroll på kva som skjer ute. Ho ser når nabohesten Steffi får gå fritt og beiter på markane, ho sprett opp med ein gong villsauene brekar - då skjer det som regel noko, og ho har syskena under oppsyn når dei held på med meir eller mindre lovleg tidsfordriv (som t.d. å klatre på låvetaket...). Det er mykje rart som kan hende i løpet av eit bleieskift, må vite! Då er det godt å ha sjefsplass ved vindauget og sikre seg at ein ikkje går glipp av noko! Mamma eller pappa si trygge hand er sjølvsagt aldri langt unna...