Så godt eit fang - så trygg ein stad...

"Oldemora vår har så mjuke hender", sa Ida ein gong. Det er heilt sant. Mjuke hender, mjukt kinn og eit mjukt og godt fang til å krype opp i og samle krefter eller for å få trøyst. Vi kjenner oss ofte rike når vi ser kor stor glede vi har av oldemora vår, og kor stor pris ho set på å ha oss alle så nær. Vi tek ofte famile for gitt. Vi må ofte minne kvarandre på kor heldige ungane våre er som har ei så sprek og vital oldemor. Ingenting går henne hus forbi. Til trass for at ho har passert 90 år, har ho kontroll på alt vi barnebarna styrer med - og det er ikkje reint lite! Ho diskar opp med vafler kvar laurdag, lunsj kvar 17. mai og nissefrukost kvar julaftan. Farmor er ei vertinne av det gamle slaget, så hos henne er det full oppdekking og trangt om plassen i stova. Det er eit godt teikn! Ungane våre for oppleve noko som kanskje vert stadig meir mangelvare i våre dagar; at vaksne folk har tid, overskot og kapasitet til å gi dei full merksemd. Oldemor har det, oldemor har mykje av det. Ho er alltid heime. Og ho tek alltid telefonen.

Når mamma sine hender har det for travelt og bestemor sitt fang er oppteke, kan ein alltid søkje hamn hos oldemor. På fanget hennar er det trygt å vere. Sina kosar seg i hendene til oldemor. Det er godt å vere liten når ein har ei oldemor som trøystar og passar på.