…om den vesle tua som velta heile lasset…

I dag er eg skikkeleg frustrert og fortvila over meg sjølv!!! Siste to månadane har eg strikka OL-gensar til Johan, og det har vore eit kjedeleg og krevjande arbeid,  samstundes som at eg har vore så kry over å ha fått det til! Eg har hatt tunga beint i munnen og kava meg gjennom oppskrifta – steg for steg.

Strikketøyet har vore med meg overalt; av og til er det gensaren som har vore i strikkeveska, andre gongar har det vore huer og skjerf. For ein som aldri har strikka før er det ganske svært å føle at ein er avhenging av å ha det med seg – det kan vel mine medstrikkarar forstå????

I dag var eg på besøk med mor mi, som hadde sagt at ho gjerne ville strikke ei arm til meg. Eg hadde sjølvsagt med gensaren òg, og viste stolt fram det snart ferdige produktet. Eg såg at ho vart stor i augene då eg la gensaren utover bordet i all sin prakt. Eg trudde så klart at det var fordi ho vart stum av beundring, heilt til ho spør om det er husbonden eg har strikka til. Då eldstemann kom for å trakke seg opp i gensaren var det min tur å verte stum; ikkje av beundring, men av fortviling… Det var ALTFOR stor!!! Den rakk han omtrent til knea, og då var ikkje eingong gensaren ferdig!!!

Brått var det som om alt rakna – bokstaveleg talt!!! Eldstemann stod skuffa att på golvet og såg gensardraumen forsvinne framfor augene på han. Ein liten misforståelse under mi nitidige lesing av oppskrifta, hadde gjort at gensaren er mykje større enn han eigentleg skal vere.  Tre små bokstavar velta heile prosjektet mitt….Vi konstanterte fort at dette må verte ein gensar til husbonden, og så får vi jukse til maskeantal, mønster og lage ein annan hals enn det som eigentleg var tenkt. Husbonden er nemleg ikkje så glad i gensarar med trang hals. Han er vel eigentleg ikkje så glad i strikkagensarar heller, når eg tenkjer meg om, men denne skal han tvingast til å gå med – tru du meg!!!

Gensaren skal nok verte ferdig den! Eg har lagt all mi sjel og heile mitt hjarte i dette prosjektet, og det trur eg den nye mottakaren veit! Og sjølv om han er aldri så lite glad i ullgensarar, så kjem han nok til å bruke den!

Sånn, då er eg ferdig med mi vesle utblåsing og er klar til å ta pinnane fatt igjen!

Bileta er lånt her, her, her og her.