Kvifor i alle dagar les folk bloggen min???

Eg har skrive blogg i litt meir enn tre år. Bloggen har utvikla seg, lesartala har vorte høge og mange er kjekke og legg att kommentarar. Antal innlegg per veke har variert mykje, men eg har aldri lete meg stresse av å måtte publisere noko.

Eg har hatt behov for å få utløp for kreative skriveglede.

Behov for å formidle noko. Engasjere. Røre ved andre sine kjensler.

Ved å skrive blogg set eg att spor etter meg. Andre kan lese om mine kvardagslege gjeremål og sjå bilete som illustrerer det eg skriv om. Eg har prøvt å ikkje leggje att spor eg ikkje vil andre skal finne. Det har vore viktig for meg å kunne stå for alt eg har skrive. Ingen har vorte avbilda i min blogg utan å ha hatt lyst til det. Eg har kryssa mange sine historier på min veg. Nokre av historiene har eg delt med dykk på bloggen min, andre har eg halde for meg sjølv. Kanskje har dei vore for sterke. Eller for private.

Eg har stor respekt for alle menneska bak alle historiene og ikkje alt skal delast med andre.

Eg har møtt utruleg mange flotte menneske gjennom bloggen min. Nokre har eg berre maila med, andre har eg vore så heldig å få møte i levande live og andre har eg vorte gode vener med. Bloggen har opna opp dører for meg. Mange spennande prosjekt er i startgropa som eit resultat av bloggen.

Men kvifor i alle dagar gidd folk å kike innom bloggen min, dag etter dag? Bloggarar har det med å plassere seg sjølve i kategoriar og eg er vel ein typisk kvardagsbloggar. Kvardagsbloggar er visst heilt ut, las eg på ein blogg for litt sidan. Skal eg slutte å skrive av den grunn? Eller skal eg halde fram med mine små tankespinn og mine svært så kvardagslege fotografi av blomar, telys, born, middagsmat og klesvask som heng på snora? Det er vel kanskje måte på kor lenge det er interessant å sjå bilete av den fantastiske utsikta mi og lese om minstesnuppa, frøken midtimellom, eldstemann og husbonden.

Eg skriv ikkje for andre enn meg sjølv. Eg er eit skrivande menneske som treng ein arena der tankar kan ta form som ord. Eg er ikkje ute etter å ha flest mogleg lesarar, annonsørar i margen eller å ligge på ti på topp-lista. Men eg set stor pris på alle tilbakemeldingar frå folk som har vorte rørt av noko eg har skrive. Eller som finn kvild i eitt av bileta eg har teke. Det er kjekt å verte stoppa på butikken av framande som seier dei har lese bloggen min og at dei finn stor glede av det. Eg har fått e-post frå ein eldre mann som likte så godt at eg skriv på “landsmål” og andre synest det er sjarmerande å lese “dialekt”. Å skrive på nynorsk er sjølvsagt for meg. Ei dame skreiv ein gong i ein kommentar at ho stort sett aldri las det eg skreiv fordi ho ikkje forstod nynorsk. Eg vil likevel halde fram å skrive nynorsk, så får det heller vere at bloggarar ikkje orkar å lese det eg skriv fordi målforma mi er litt for vanskeleg. Som ein kuriositet kan eg nemne at ei “bloggedame” vart kåra som “Årets nynorskbrukar” av Nynorsk kultursentrum i år!

Bloggen har gitt meg så utruleg mykje. Eg kan berre håpe at bloggen også har gitt noko til andre. Det tek tid å lage eit innlegg og redigere bileta som eg legg ut, men ikkje meir tid enn eg tillet meg. “Kor i alle dagar har du tid til å skrive blogg???”, er noko eg har fått høyre mange gongar. For meg handlar det ikkje om å bruke for mykje tid på det, men meir om rekreasjon og sjelebot. Det gjer godt å skrive og formidle. Det gir meg glede å sjå at det innlegget tek seg fint ut på bloggen. Men sjølv om biletet av stovebordet ser fint ut, er det ofte rot i bakgrunnen som eg vel å ikkje vise fram. Det er ikkje alltid bileta eg tek toler dagens lys fordi hybelkaninene dansar tango og kleshaugane ligg i store stablar rundt om kring i stova. Eg har trass alt ein heilt vanleg heim, sjølv om eg ikkje viser fram den mest rotete sida av kvardagslivet vårt. Det for vere måte på kva ein skal plage folk med, hi, hi!

Eg har utruleg mange å takke. Fordi dei har gitt meg så gode historier. Fordi dei har inspirert meg til å skrive. Fordi eg har fått lære så mange fantastiske menneske å kjenne.

Men mest av alt må eg takke trekløvert mitt på biletet over og husbonden min ♥. Fordi dei så tolmodig har venta ved middagsbordet fordi mamma berre må ta eit bloggbilete av maten. Fordi dei har venta så tolmodig når mamma har rota rundt i grøfter på jakt etter fine blomar å ta bileta av. Eller når dei har vore nøydde til å vere statistar på dei raraste stadar fordi mamma fekk ein idè til eit godt bloggbilete!

Til trass for at eg ikkje heilt forstår kvifor folk gidd å lese bloggen min, så skal eg halde fram med å blogge ei stund til. Men berre fordi eg vil det!

♥♥♥

Bileta eg viser tok eg då vi var på Hareid i dag. Eldstemann spelte fotballkamp og eg var stolt mamma på sidelinja! Etter kampen tok vi sjølvsagt turen til den fantastiske Overåsanden og leika oss litt!