Eg og Knausgård!

Melodi Grand Prix durar og går i bakgrunnen. Eg merkar det eigentleg ikkje. Inn i mellom høyrer eg ei og anna stemme som snakkar eit framandt språk. Folk som jublar og klappar og syng.

Einaste eg høyrer er stemma til Karl Ove. Karl Ove som så levande fortel om far sin, om bestekompisar, om speilegg og berusande augneblink i snøkave og blest. Eg høyrer endelause skildringar om bagatellar. Litt i overkant, kanskje, men likevel tek dei pusten frå meg. Fyller meg med latter, glede og undring. Men også sorg. Sorg, fordi eg synest synd på han. Sorg, fordi så mange opplever så mykje trasig.

Så mange sitat eg vil hugse. Så mange skildringar som brenn seg fast i minnet. Eg var usikker på om eg ville like boka. Hadde høyrt så mykje rart om den, men også ein del bra. Bestemte meg for å ha eit ope sinn og lese den utan å tenkje over at historia var sjølvbiografisk og at mange heilt sikkert vert utleverte utan å ynskje det. Eg las den som ei underhaldande og svært godt skriven bok. No er bok nr. 1 ferdig og bok nr. 2 vart med meg heim frå butikken i dag. No gler eg meg til å ta med meg Knausgård og lese litt på senga. Melodi Grand Prix får segle sin eigen sjø og så håpar eg husbonden hugsar å sløkkje alle stearinlysa. For eg har nemleg ein date med Karl Ove!!!

“For mennesket er bare en form blant andre former, som verden uttrykker igjen og igjen, ikke bare i det som lever, men også i det som ikke lever, tegnet i sand, stein og vann. Og døden, som jeg alltid hadde betraktet som den viktigste størrelsen i livet, mørk, dragende, var ikke mer enn et rør som springer lekk, en gren som knekker i vinden, en jakke som glir av en kleshenger og faller ned på gulvet.”

To siste linjene i bok nr. 1.