Fordelar og ulemper ved Facebook og blogg. Eit lite hjartesukk…

Det er no ein gong slik at der er fordelar og ulemper ved alt. Også Facebook og blogg. Av og til tek eg meg eit kvileskjær, ei pustepause. Let sosiale medier segle sin eigen sjø medan eg betraktar frå utsida og filosoferer.

Før sette eg av litt tid om kveldane for å ringe gode vener. Gjerne frå min hustelefon til deira hustelefon. Vi kunne prate lenge utan å tenkje over at tida gjekk. Samtalene var gode og fortrulege – og viktige. Så gjekk det over til ein kombinasjon av SMS og litt kortare samtaler via mobiltelefon. Framleis fortruleg. Framleis inderleg. Framleis personleg. Framleis ei kjensle av kommunikasjon.

Så har sosiale medier tatt meir og meir overhand. Eg bloggar om kvardagen min og deler små historier og bileter med kven som helst som meir eller mindre tilfeldig dumpar innom bloggen min. Etterkvart vart eg klar over at svært mange kika inn i kvardagen min og eg lærte meg å tenkje over kva eg skreiv om, kva eg tok bileter av og kven som var på bileta. Mange lurer framleis på om eg ikkje meiner at eg utleverer meg sjølv for mykje. Nei. Svaret er nei. Eg går fleire runder med meg sjølv før eg publiserer innlegg. 

Og så var det Facebook då. Kanskje korte og hyppe statusoppdateringar av typen “Tove likar at sola skin”, eller “Tove synest det er deilig med lukta av ferske bollar”, eller “Tove burde ha støvsuga”. Kjapp og grei info til alle “venene” mine . Og så kan eg lese kva alle “venene” mine har styrt med.

Er det framleis venskap? Framleis kommunikasjon? Framleis fortruleg? Er det slik eg vil ha det, eller har noko gått tapt undervegs?

Eg har ofte ei litt ekkel kjensle av at gode venskap vert mindre personlege fordi ein kommuniserer meir gjennom Facebook og blogg. Mykje personleg info vert formidla, men den gode samtalen er vekk.  Dei gode stundene med fortruleg prat over ein tekopp i blafrande stearinlys har vorte færre. Er det fordi eg har for lite tid til slikt? Eller er det fordi ein ikkje lenger har behov, fordi vi allereie veit alt som har skjedd i kvardagane våre?

Fordelane med Facebook og blogg er tallause, meiner eg. Men eg ser også at der er fleire ulemper som eg ikkje heilt likar. Eg skulle gjerne ha likt at eg kunne pleie venene mine med tid, omsorg og god prat. Ikkje berre via sosiale medier. Effektive stopparar for slikt er sjølvsagt at ein har begrensa med tid til å priorietere til formålet, og det faktum at vi ikkje lenger er like flinke til å dukke opp på overraskande besøk til kvarandre.

Bodskapen min er at det er viktig med vener. Det er viktig å ta vare på kvarandre og pleie venskapen. Kanskje må statusoppdateringane mine på Facebook verte mindre personlege slik at eg kan spare slikt til venninnebesøk? Kanskje må blogginnlegga mine verte meir nøytrale slik at det som gjeld meg og mine vert forbeholdt den gode samtale med kjende og kjære?

Det må ikkje verte slik at vi ikkje lenger har behov for å  ringje kvarandre eller reise på besøk til kvarandre – fordi vi allereie veit alt om kvarandre via Facebook eller blogg.

Heldigvis har eg gode vener som eg framleis deler nære  og fortrulege stunder med. Men nokre litt meir perifere bekjende har kanskje vorte endå meir perifere fordi dei les bloggen min eller ser FB-oppdateringane mine, og difor ikkje treng å ha kontakt med meg for å vite korleis vi har det.

Slike tankar sit eg altså og filosoferer over i ledige stunder. Er det berre eg som tenkjer slik? Eg trur likevel at folk flest klarer å ha eit sunt forhold til både Facebook og blogg utan at det øydelegg for vennskap og tid ein heller burde ha brukt på anna.

♥♥♥

I morgon trur eg jammen eg skal ringjer ein ven eg ikkje har snakka med på lenge! Det trur eg både eg og ho blir glade for!!! Og heilt til slutt;

Tusen takk til alle eg er så heldig å få ha til ven!

Bileta er lånte her, her, her og her.