Dusty pink…

Eg må rett og slett slutte å tenkje at der er ting som er så vanskelege at eg ikkje får det til. Sånn som fletting, til dømes. Eg har jenter med langt hår, men det er langt mellom kvar gong dei får fletter. Og når det endeleg skjer, er det sånne fletter som eg lærte å lage då eg hadde mine fyrste heimkunnskapstimar som 10-åring. Vi skulle lage flettaloff og dei gode lærarhendene lærte meg korleis det skulle gjerast.

Og så er det dei flettene som skal strikkast. Innerst inne har eg skjønt at prinsippet med fletting er enkelt og logisk. Eg har likevel tenkt at “dette kan eg aldri lære meg”. Det var eit par strikka pulsvarmarar på strikkebutikken som fekk meg på tanken. Dei var så utruleg fine, tråden var så herleg og det såg faktisk lett ut å strikke dei. Eg gjekk til innkjøp av “Kashmir alpakka” frå Sandnes garn og sette i gong.

Etter eit par kjappe telefonar til mamma og nokre tutorials på YouTube, vart eit par pulsvarmarar produsert i løpet av ei lita kveldsøkt. Det gjekk så utruleg fort! No har eg gått til innkjøp av meir tråd og skal strikke nokre par til.

Pulsvarmarane skal pakkast fint inn og få ny eigar. Kven sitt tre dei havnar under kan eg sjølvsagt ikkje røpe…

PS! Dersom du er ein “eg trur eigentleg ikkje at eg kan”-strikkarar som skulle hatt lyst til å strikke desse, så sender eg gjerne oppskrifta i ein e-post til deg!