Ikkje tving meg, pappa!

Ungar seier dei raraste ting. Av og til er det nesten så ein ikkje kan tru det ein høyrer! For ikkje å snakke om kor ein lurer på kvar dei har det i frå! Her i huset er det den munnrappe 2-åringen som forundrar og forbausar oss mest.

Her ein dag stod vi på kjøkkenet og ordna med frukost og niste før avreise til skule og barnehage. Sina et som regel frukost i barnehagen, men denne morgonen forlangte ho å få ei skive med leverpostei. Eg smurte på ei skive, bretta den i to og gav den til henne. Då korsa ho armane over bringa, såg strengt på meg og sa med makt og mynde: “Eg nektar” . Storesyskena sat ved kjøkkenbordet og himla med augene og visste ikkje om dei skulle le eller gråte! Sjølv vart eg så forundra eg eg mista både munn og mæle! Eg prøvde å rekke henne skiva ein gong til, og det same svaret kom ein gong til: “Eg nektar!”. Denne gongen vart det heile etterfulgt av eit trassig tramp i golvet. Då ho såg kor forferda eg vart, gjekk ho demonstrativt bort til skapet og tok ut ei matboks. “Ligge der”, sa ho. Brødskiva vart putta i matboksa, frøkena blidna og vart avlevert i barnehagen.

Nesten same episoden fann stad her ein kveld for litt sidan. Ho sat på stova i campingstolen sin, som forøvrig er den absolutte favorittstolen, og skulle få kose seg med ein youghurt før leggetid. Ho var så oppteken med ei lita bok, at pappa bestemte seg for å hjelpe til litt. Skei etter skei glei ned, før ho til slutt kneip att munnen. Berre ei skei til, lokka pappa, og håpte at ho skulle ete opp alt. Same kor han lokka, var munnen like forsegla. Brått sette ho dei bestemte augene i han: “Ikkje tving meg, pappa!”. I alle dagar! Kvar har den skjønne 2-åringen vår alle desse kraftuttrykka frå????

Vi kunne ikkje anna enn å sjå på kvarandre og seie oss ein smule samde. Ein kan faktisk ikkje tvinge denne frøkena til noko som helst! Vi har lenge forstått at vi har med ei bestemt, ung dame å gjere her… Eg seier alltid at det er viktig å ha eigne meiningar og at ein ikkje alltid skal akseptere det andre har sagt. Det er likevel litt tidleg å byrje med slike kraftsalvar??? Eller kanskje ikkje????

No ventar vi berre spent på neste utspel… Kanskje ho skal blande seg inn i storesyskena sine lekser, eller pappa sitt kontorarbeid? Eller kanskje ho har bestemte meinigar om korleis eg rettar elevane sine prøver?

Det er uansett lenge sidan vi konkluderte med at framtida har mykje spennande å by på med denne knetta i hus…

PS! Kan forøvrig legge til at rett etter at dette innlegget var ferdigskrive, sat eg og nynna på ein song i sofaen. Plutseleg sa minstesnuppa: “Ikke syng mamma. Ej fe låkt i øyrene mine!”. Då fekk eg altså passet påskrive… Det lovar mindre bra for koret sine julekonsertar…