...om å vente

Når eit nytt år bankar på døra, har eg alltid gitt meg sjølv litt tid til å tenke; mimre over året som har gått, setje meg mål for det nye året, filosofere litt over kva som har betydd noko, kva eg har brukt for mykje tid på og kva eg har brukt for lite tid på. Nokre av svara står ofte krystallklart for meg, medan andre spørsmål står ubesvart til langt ut i det nye året.

 

Fjorårets rekneskap fortel meg at eg har brukt mykje tid på å vente. Å vere god på å vente er vel kanskje ein god eigenskap, men ikkje når eg ventar så mykje at eg går glipp av det eg har gått å venta så lenge på. Eg er ofte så oppteken av å førebu og vente på dette gode som skal skje, at hendinga passerer utan at eg er klar over det.

Ta til dømes jula. Eg starta med dei små juleførebuingane mine tidleg i oktober. Det var ei julegåve her og ei julegåve der. Så handla eg nokre nye "slik pyntar du til jul"-bøker og "dette må du bake til jul"-bøker, og var vel av dei fyrste som handla meg nokre nye julepynteting (rett nok ikkje så mykje, for eg hadde bestemt meg for å bruke det eg hadde). Vi gjekk ventande inn i ventetida, tende lilla lys (jada, eg likar lilla adventslys!) og tenkte på alt det vil skulle bake, handle inn og pynte med.

 

Jula kom den, og eg trur det er den beste juleferien vi nokon gong har hatt. Likevel klarer eg å sjå at denne evinnelege ventinga kanskje overskuggar her og no-opplevingane. Eg tilhøyrer den sorten som er oppteken av å verne om kvardagane, gripe dei små og minneverdige stundene og verkeleg kjenne at livet er godt. Så no har eg funne ut at eg skal vente mindre. Leve meir og vente mindre.

 

Ei dame sa ein ein gong at dersom ein ventar for lenge på kjærleiken, så forsvinn den. Slik er det kanskje med livet òg, at dersom vi ventar for lenge på det så forsvinn det. For meg er det viktig å tenkje litt over akkurat dette. Eg har det med å fylle livet mitt med mykje som kanskje kunne ha vore vekkprioritert, i allefall kan andre meine det. Eg syng i kor, er aktiv i politikk, går på klubb, les bøker, slappar av i sofaen, er glad i å vere ilag med gode vener og bruke tid på familien min.

 

Nokre meiner kanskje at det får vere grenser for kor travelt ein må ha det. Til mitt forsvar kan eg seie at eg i allefall ikkje har sett livet mitt på vent. Eg har ikkje trykt på pauseknappen for å få tida til å stoppe opp. Av og til kunne vel kanskje det ha vore godt, men slik er det berre ikkje. Eg har derimot teke imot livet med alt det har å by på. Og heldigvis veit eg at mange deler dette synet med meg.

Sina sit i glaskarmen og brukar ventetida til å nyte utsikta, sjå etter båtar på sjøen og bilar på vegen. Der har eg litt å lære! Eg må slutte å tenkje at eg skal vente på noko, og heller bruke tida på å vere i tida; oppleve, sanse og lytte.

Når eg kikar rundt omkring i bloggverda, så ser eg at alle har kasta ut jula og er i full sving med å vente på våren. Eg har ikkje vore hakket betre! Eg har gått og venta på vårfargane, dei fyrste vårteikna, at dagane skal verte lysare og at temperaturen skal stige. Men no har eg bestemt meg for at det skal verte slutt på denne ventinga! Eg vil prise tida vi er inne i no, og møte våren med glede - når den kjem!

Det var dagens tankespinn! I kveld skal eg kose meg på klubb, men i staden for å vente på at klokka skal kome der, skal eg kose meg ilag med ungane heilt til eg nesten kjem for seint!

Livet ventar ikkje, det burde ikkje vi gjere heller!!!

(Det er rart med slike tankespinn... Fingrane flyg så fort over tastaturet at eg ikkje får reflektert så mykje over det som vert skrive. Vei ikkje om det er logikk i det, men kanskje har nokre av tankane planta små frø hos andre???)