Mellom bakkar og berg....

Det var så vakkert i Ørsta i går. Frostrøyken laga trolsk stemning inst i fjorden og sola leika på fjelltoppane.  Kvar gong eg ser Ørsta i sin vakraste skrud, tenkjer eg på Ivar Aasen og teksten han dikta om heimbygda si.

 

Mellom bakkar og berg ut med havet
heve nordmannen fenge sin heim,
der han sjølv heve tuftene grave
og sett sjølv sine hus oppå deim.

 

Han såg ut på det bårute havet;
der var ruskut å leggja ut på,
men der leikade fisk ned i kavet,
og den leiken, den ville han sjå.

 

Og når liene grønkar som hagar,
når det laver av blomar på strå,
og når netter er ljose som dagar,
kan han ingen stad venare sjå.

Han såg ut på dei steinute strender;
det var ingen som der hadde bygt.
"Lat oss rydja og byggja oss grender,
og så eiga me rydningen trygt"

- Ivar Aasen -

Det var kaldt på småbåthamna. Likevel symde endene  kvilelaust omkring. Synd eg ikkje fekk bilete av dei.

Ivar Aasen si heimbygd i bakgrunnen, Hovdebygda.

  

Plommetreet sine nakne greiner strekkjer seg lydlaust mot himmelen. Kanskje er det draumen om sommar og sol som held liv i det gjennom ein lang vinter?

Slike dagar må forevigast. Må nytast og settast pris på. Gjennom dagar med slaps, is og sølevèr kan vi drøyme oss attende til den klare og skarpe lufta, og til solstrålar som varmar frosne sjeler.