Hipp, hipp, hurra - nesten...

Det vart ein surrealistisk og annleis 17. mai for husmora i år. Etter å ha tilbrakt siste dagane i ein "dottera mi har høg feber og søv ikkje om natta"-døs, fann eg brått ut at det faktisk var dagen før dagen. Så lenge feberen framleis steig, var det berre å innsjå at feiringa måtte avlysast for min del. Etter å ha leita fram ungane sin finstas, baka bløtkake, rydda huset og byssa Sina, var klokka allereie nokre timar inn i nasjonaldagen. Ganske rart å legge seg og vite at eg faktisk berre skulle vere statist i 17. mai-kaoset neste morgon.


Johan og Ida klar for 17. maifeiring!


Stasleg kar og flott russejente!

Medan resten av familien kosa seg med is og 17.mai-tog i Ørsta, var eg og Sina heime. Eg tenkte på folkelivet i gatene, korpsmusikken og dei endelause køene for is og brus, og kjende nok eit lite snev av misunning. Men så tenkte eg på kva eg hadde; nokre rolege timar med ei trøytt og kosete jente som aller helst ville vere på mamma sitt fang og sove. Medan Sina sov godt på fanget mitt, høyrde eg korpsmusikken i det fjerne og innrømte overfor meg sjølv at eg trass alt var godt nøgd med feiringa. Ingenting er viktigare enn ungane, sjølv ikkje nasjonaldagen.