Skjønne, vesle jenta mi...

Når ungane kjem og gir meg kompliment eller seier gode ord til meg, så kan eg ikkje hjelpe for å tenkje at dei har gjort noko gale eller ynskjer å oppnå noko. Eg burde skamme meg, sjølvsagt, men mange foreldre kjenner seg nok igjen i dette... Her ein dag var Ida heime frå barnehagen fordi ho hadde spysjuka. Ho låg på sofaen og kosa seg med ein teiknefilm på TV, eg var på kjøkkenet og baka rundstykker. Plutseleg kjem ho tassande i pysjen og seier at eg må bøye meg ned. Med hendene fulle av deig bøyer eg meg ned og lurer på kva ho har føre. Plutseleg får eg to deilige armar rundt halsen og så seier ho "Åhh mamma, eg elskar deg!!!". Like fort spring ho inn på stova, og eg står undrande att på kjøkkenet. Eg går inn på stova til henne for å spør kva gale ho har gjort. Ho har lagt seg under koseteppet og er klar for ein liten kvil, men eg må berre spørje: Du har ikkje gjort noko gale vel, sidan du sa så mykje fint til meg? Ho ser oppgitt på meg, kryp lenger under teppet før ho seier til meg: Du er den beste mammaen i verda! Like etter søv ho, og eg har lært meg ei lekse.... Ikkje alle kompliment er pakka inn i baktankar!