Tante T-design

Eg kan diverre ikkje skryte på meg å vere flink med handarbeid, men det er tanta mi! Heilt sidan vi var små har ho forsynt oss med dei vakraste handarbeid. Seinare åra er det for det meste patchwork og quilting vi har fått. Sjå berre på dette vakre vognteppet ho laga til Sina!

Små, skjønne prinsesser - med og utan tekst!

Gamalt og nytt, hand i hand! Nokre av farmor og oldemor sine gamle dukar med hardangersaum kunne ikkje lenger brukast, og då klipte tante T opp dukane og brukte oppatt det fantastiske handarbeidet.  Det gleder fleire brukt på denne måten, enn om det skulle ligge i ei skuff!

Nitidig handsaum møter moderne symaskinsaum. Flott gjenbruk og flott samspel!

 

TUSEN TAKK TIL TANTE T,

SOM FORSYNER OSS MED

SLIKE SKATTAR!

VI SET STOR PRIS PÅ DEG!

Klare sjølv, takk!

Veslesnuppa mi er ikkje lenger baby. Ho har vorte ei stor jente som skal klare alt sjølv. I ein beskjeden alder av 14 månadar er det ikkje alt ein klarer sjølv, men det skal likevel prøvast. Det vert ofte tårer, ofte knall og fall - men aller oftast iver og glede fordi ein har meistra! Det vert kanskje ikkje alltid slik ho har tenkt, men ho er nøgd med eigen innsats likevel!

Om fem-seks dagar skal ho byrje i barnahage. Det er med skrekkblanda fryd eg sender henne. Ikkje det at eg trur ho vil mistrivast - tvert imot! Ho er heilt klar til  å forhalde seg til andre og treng utfordringar på leikefronten, det er vel for meg det er verst.... Brått er ho ikkje lenger avhengig av meg. Brått skal ho vinke til meg i barnehagedøra og snu ryggen til meg. Brått har ho vorte stor....

Gåvogna har gjort nytt si, og vert mest brukt til heilt andre føremål. Til dømes å sitte i! Skal klatre opp i sjølv, men kven skal trille??? Skal vel helst klare det òg, men vert ikkje det litt vanskeleg då? Hmm...

Eg gjer alt eg kan for å klare dette, men det var ikkje så lett.... Kanskje kjem det ein snill storebror? Kanskje kan mamma legge vekk kameraet og hjelpe meg litt? Enn så lenge får eg halde meg fast...

Mamma har sagt at eg ikkje får lov til å opne skuffene, men ho har ikkje sagt noko om det er lov å sitje i dei..... Hmmmm, tør eg dette då? Eg prøvar og ser kva som skjer!

Dette var kjekt, gitt! Ikkje fekk eg skjenn heller! Ho klarte ikkje å hindre meg i dette, nei..... Det er vel best å krype ut att, så får eg heller prøve moroa igjen seinare!

 

Tid for to....

I ein hektisk kvardag med små born, er tid til å vere to noko ein ofte prioriterer vekk. Besteforeldrebarnevaktene må ein nesten spare til det er heilt nødvendig, og andre vil ein helst sleppe å plage med slikt. I går kveld fekk vi eit tilbod vi ikkje kunne takke nei til.....

Superonkel baud seg til å kome og sitje barnevakt slik at vi kunne få kvelden for oss sjølve! Kva i alle dagar skulle vi finne på???? Gå på kino? Gå ut og ete? Gå ein tur? Køyre oss ein tur? Sitje på ein stein i fjøra, utan å kvart sekund bekymre seg for kvar ungane er? Dette var luksus, og vi brukte heile dagen på å kose oss med planlegging av den kjærkomne åleinetida.

 Vi kosa oss på kaffibesøk med gode vener, og kjende på kor takksame vi var for å få denne tida for oss sjølve. I bilen på veg heim kjendest det nesten ut som om vi hadde gjort noko ulovleg. Og det var ikkje fritt for at tankar som "burde vi kanskje heller ha gjort noko nyttig"  svirra rundt i hovudet.

Uansett; dette var ein kveld vi sette stor pris på! Tusen takk til ho som lånte ut barnevakta, til han som kosa seg ilag med ungane våre og til dei som tok imot oss på meir eller mindre uanmeldt kaffibesøk! No gler eg meg til å gjengjelde tenesta!

KJEKT Å HA!

Heilt sidan eg var lita jente, og Ingrid Espelid Hovig var favorittdama mi på TV, har eg vore oppteken av ting, tang og duppedittar på kjøkenet. Eg fann fort ut at det var kjekkare å lage mat når ein hadde utstyret i orden. Å ha både ei farmor og ei mormor som var glade i å lage mat, var ein rikdom for meg! Eg rota gjerne rundt i skuffene deira på jakt etter spennande dingsar eg kunne prøve ut på kjøkkenet.

No, i vaksen alder, opplever eg at denne interessa framleis er like glødande varm. Av alt rart som befinn seg i skuffene og skapa mine, har eg likevel ein soleklar kjøkkenreiskapsfavoritt! Uansett kva eg lagar, treng eg matpinsett! Eg var overlukkeleg då eg fann mitt fyrste pinsett i ein norsk butikk. Hadde sett slike på utanlandske matprogram, og eit slikt måtte eg sjølvsagt ha! 

Matpinsetta varierer i både utsjånad, kvalitet og bruksområde. Nokre eignar seg best til å snu store kjøtstykker med, andre er smale nok til å handtere delikat og petit mat. Dei kan også brukast til å plukke opp leiker som gøymer seg på dei utrulegaste stadar, og der menneskehanda ikkje er lang nok eller smal nok til å fiske dei fram. Eg har endåtil med meg mitt eige matpinsett når vi skal på grillbesøk der eg veit eg får vere med på sjølve grillinga (høyrest det kjent ut, mamma???). Det er ikkje sikkert vertskapet har like gode pinsett som meg, må vite! Kanskje litt sært, men slik er det berre!

Siste bruksområdet eg kom på var å nytte dei som "skuffestengarar". Nokre hugsar kanksje Sina sitt herlege "kakaoeventyr", og det kan leggast til at vi har hatt fleire slike opplevingar.... Sidan eg aldri har funne slike dingsar som sperrer skuffene for små barnehender, måtte eg bruke beste dingsen som finnast, nemleg matpinsettet! Ikkje særleg vakkert, kanskje, men det lyt gjere nytta si så lenge! Heldigvis har eg mange i skuffa mi, så no har vi fått sikra dei verste skuffene i allefall....

Pinsettet heilt til venstre er vel eigentleg "tongs", og eignar eg best til store kjøtstykke, til å ta spaghetti med eller plukke nysteikte bollar av steikebrettet. Pinsettet i midten er favoritten min! Det var det fyrste eg kjøpte, det er tynt og smalt og kan handtere all slags mat. På siste biletet ser de siste pinsettet eg skaffa meg. Trur eg kjøpte det mest fordi det er syrinfarga, og har etterkvart oppdaga at det eignar seg best som ein fargeklatt i  kjøkkenskuffa. Det er laga av silikon og er heilt ubrukeleg til mat. Men som skuffestengar passa det midt i blinken! Og de må ikkje tru eg er opprådd for pinsett medan denne gjengen er ute på anna oppdrag, der er nemleg fleire der desse kom ifrå....

INVASJON FRÅ MARS???

Fredag formiddag kunne forbipasserande nesten tru det var rominvasjon frå Mars på altanen vår! Nokre merkelege skapningar kika mot himmelen i ein heil time!

Men eg kan trygt berolige alle med at det berre var mine kreative, små ungar som hadde funne pappa si sveisemaske for å sjå på solformørkinga! Det var utruleg spennande for dei å sjå kor månen bevega seg inn og la seg over sola. Vi merka ikkje så mykje til at det vart mørkare, men gjennom ei velbrukt sveisemaske hadde vi orkesterplass til denne eineståande hendinga.

Sjølv mor let seg fascinere av dette himmelfenomenet! Med kamera og god zoom på kameraet fekk vi også dokumentert det som gjekk føre seg der oppe! Litt artig å ha for ettertida!

Rørebollar opp under taket og såper i solnedgang!

Eg skal vere ærleg og innrømme at eg kanskje er litt over middels interessert i fotografering. Ungane og mannen har etterkvart vorte vane med denne hobbyen min (stakkars...), medan det er verre for uvitande venninner og slekt som må oppleve at turen eller selskapet vert oppstykka og avbrote fordi eg til stadigheit må fram med fotoapparatet. Kanskje eg endåtil vert vekk ei stund! Eg forsvarar meg kvar gong med at spesielle augeblikk forsvinn fort, og skal ein fange dei må ein handle brennkvikt! Eg forstår for så vidt undringa deira, som må sjå meg liggande og krypande med rumpa høgst mellom steinar, lyng , bølgeskvulp eller andre sære rarietetar. Men slik er det altså! Dei lyt berre leve med det; dette har vorte ein livslang hobby for meg!

For mannen min (stakkars...) vart vel kveldens fotoseanse det ultimate høgdepunkt på "du er jammen bra rar"-skalaen. Avtalen var at han skulle legge ungane (stakkars....), medan eg skulle rydde og lage klart til deilig fredagskos. Vi skulle ha ost og kjeks med tilhøyrande drikke av ymse slag. Etter å ha tilbrakt ein hektisk og heseblesande halvtime på loftet (jammen er han flink!), kom han ned og sette augene i meg. Kvar var osten? Og kjeksa? For ikkje å snakke om vinen han hadde gledd seg slik til? Full av skuldkjensle og skam måtte eg innrømme at eg ikkje var komen så langt i dei avtalte gjeremåla mine, for eg måtte berre ta nokre bileter til bloggen min. Med endå meir undring i augen lurte han på kva i alle dagar som hadde vore så viktig at det måtte fotograferast der og då. "Eg måtte berre ta bilete av den nyinnkjøpte rørebollen min som står på hylla opp under taket, og så var eg ute og tok bilete av dei nye såpene mine i den nydlege solnedgangen". Latteren let ikkje vente på seg! Noko så tåpeleg; såper i solnedgang! Ristande på hovudet, men med smilet på lur, tok han med seg hunden på kveldstur - og trur heilt sikkert at maten står på bordet når han kjem att. Lyt vel berre ordne opp og lage det kosleg, er best å bøte på skadene... Bileta frå fotoseansen skal de i allefall få!

Denne rørebollen kjøpte eg altså på Fryd i dag. Den var endeleg halv pris, så då måtte den sjølvsagt i hus! Nå står den på den berømmelege hylla opp under taket ilag med storebror frå Boligfryd. Så var det desse såpene.....

Dette var vel artige bileter? Sjølv husbonden såg at det var nødvending at eg hoppa over ost og kjeks-organiseringa for å få tatt desse bileta! Kanskje Fryd vil leige meg som såpefotograf???

Men til trass for bollerør og anna såpekokeri, så vart det ost og kjeks! Med vakraste solnedgangen du kan tenkje deg - rett inn stoveglaset - så vart dette ein vellukka kveld! Eg let bileta snakke for seg sjølv!

Oppskrifta på ein vellukka kveld.....

God laurdagskveld til alle!

Syndar i sommarsol...

Når ein har ungar i skjørtekanten dag ut og dag inn, er det av og til godt for mor å unne seg ei lita syndig stund åleine på terrassen.... Etter å ha steikt opp ein stabel med vafler og sørga for at alle munnane har vorte metta, skunda eg meg å sende storeungane og kameratgjengen ut å leike medan lissjefrøkena vart putta til køys for ein laaaang formiddagskvil.

Planen min lukkast, for ikkje lenge etter befann eg meg på terrassen med kaffi, vafler og dagens aviser. Det var stille, varmt og ingen som masa. Det er faktisk ikkje så mykje som skal til for at mor får kjensla av luksus og velvære.

Den syndige stunda mi tok sjølvsagt slutt. Eit kne måtte plastrast, ei tåre måtte tørkast og ei lita frøken laga hendelse på soverommet og ville opp. Men det gjorde ingenting; eg hadde fått ei stund for meg sjølv og kosa meg med kaffi og vafler. Med ungane atter ein gong springande og krypande rundt føtene vart den syndige stunda mi salig....

OG VINNAREN ER....

Då er den store 5000-feiringa overstått, og vi har trekt ein heldig vinnar..... Eg kan stadfeste at trekkinga har føregått på rett måte, utan juks og smugkiking. Små, brune barnehender har stått for den offisielle trekkinga - og slike må ein berre stole på!

Den heldige vinnaren er Kerstin frå Min hvite verden! Då vankar det om litt ein pakke i posten til henne! Går sikkert nokre dagar til, for det er ikkje alt som er kome i hus endå..... Skal love å legge ut bilete av gåva, men ikkje før Kerstin har fått den!

 Det var mange som var med i trekkinga, og er så glad og stolt over at så mange kikar innom bloggen min! Skulle gjerne ha gitt ei lita gåve til dykk alle som hadde lagt att ein kommentar til meg, sender i staden varme tankar og gode klemmar! Det byd seg vel ein sjanse til når eg nærmar meg 10 000! Wow - det er store tal det er snakk om!

No ynskjer eg alle ein strålande dag! Vi kosar oss med sol i dag òg, og dagens høgdepunkt er nok solformørkinga! Ungane er storleg imponerte og står ute med pappa si sveisemaske og kikar kvar sin gong. Kjem nok bileter på bloggen  frå hendinga seinare i dag...