Mamma sitt vesle nøste…

 …har vorte stor jente!

Når ein strikkar har nøsta det med å verte mindre og mindre. Desse smånøsta på to bein vert berre større og større! No har minstesnuppa vore på overnatting med bestemor og bestefar, og det var utruleg herleg å ha litt åleinetid i ettermiddag – berre eg og ho!

Eg sat i godstolen og strikka og ho sat midt på spisebordet og heldt på med sitt handarbeid! Det var lange trådar og korte trådar; “…skal berre strikke noko, mamma!” var svaret eg fekk då eg lurte på kva i alle dagar ho heldt på med! Eg formana og sa at ho måtte vere forsiktig med saksa, og svaret let ikkje vente på seg: “Du kan stole på meg, mamma! Eg gjer aldri noko gale!”. Eg tenkte i mitt stille sinn på allle “rampestrekane” ho har forsynt oss med siste to åra og flira godt for meg sjølv…

Det var ikkje så lette å tippe kva ho hadde tenkt å lage. Eg måtte berre vente å sjå, sa ho!

Sina likar kjempegodt å sjå filmane om Madicken og Elisabeth på Junibakken! Er det rart vi meiner at Sina minner oss om Elisabeth? Ser du likheita??? (kanskje det er berre mammahjertet som ser det, hi, hi???)

“Mamma, eg har strikka ein hatt!!!”, ropar ho plutseleg! Ho har eklipt trådar, lagt dei lag på lag og forma det eitt eller anna som kanskje likna på ein hatt! Sjølvsagt såg eg at det likna ein hatt!!!

Mamma sitt vesle nøste hadde til slutt brukt opp heile det lilla nøstet sitt, og siste produktet vart eit skjerf! “No kan eg vere varm og god heile vinteren!”, sa ho med knis og fnis fordi ulltrådane kitla så herleg på halsen!

Herlege, gode nøstet mitt…